لطفا منتظر باشید ...
دفتر ششم از كتاب مثنوى
در بيان آنك دوزخ گويد كى قنطره ى صراط بر سر اوست اى ممن از صراط زودتر بگذر زود بشتاب تا عظمت نور تو آتش ما را نكشد جز يا ممن فان نورك اطفاء ناري
زآتش عاشق ازين رو اى صفى گويدش بگذر سبك اى محتشم كفر كه كبريت دوزخ اوست و بس زود كبريت بدين سودا سپار گويدش جنت گذر كن هم چو باد كه تو صاحب خرمنى من خوشه چين هست لرزان زو جحيم و هم جنان رفت عمرش چاره را فرصت نيافت مدتى دندان كنان اين مي كشيد صورت معشوق زو شد در نهفت گفت لبسش گر ز شعر و ششترست من شدم عريان ز تن او از خيال اين مباحث تا بدين جا گفتنيست ور بگويى ور بكوشى صد هزار تا به دريا سير اسپ و زين بود مركب چوبين به خشكى ابترست اين خموشى مركب چوبين بود هر خموشى كه ملولت مي كند تو همي گويى عجب خامش چراست من ز نعره كر شدم او بي خبر من ز نعره كر شدم او بي خبر مي شود دوزخ ضعيف و منطقى ورنه ز آتش هاى تو مرد آتشم بين كه مي پخساند او را اين نفس تا نه دوزخ بر تو تازد نه شرار ورنه گردد هر چه من دارم كساد من بتي ام تو ولايت هاى چين نه مر اين را نه مر آن را زو امان صبر بس سوزان بدت وجان بر نتافت نارسيده عمر او آخر رسيد رفت و شد با معنى معشوق جفت اعتناق بي حجابش خوشترست مي خرامم در نهايات الوصال هرچه آيد زين سپس بنهفتنيست هست بيگار و نگردد آشكار بعد ازينت مركب چوبين بود خاص آن درياييان را رهبرست بحريان را خامشى تلقين بود نعره هاى عشق آن سو مي زند او همي گويد عجب گوشش كجاست تيزگوشان زين سمر هستند كر تيزگوشان زين سمر هستند كر
