لطفا منتظر باشید ...
دفتر دوم از كتاب مثنوى
اعتماد كردن بر تملق و وفاى خرس
حيله ى خود را چو ديدى باز رو هر چه در پستيست آمد از علا روشنى بخشد نظر اندر على چشم را در روشنايى خوى كن عاقبت بينى نشان نور تست عاقبت بينى كه صد بازى بديد زان يكى بازى چنان مغرور شد سامري وار آن هنر در خود چو ديد او ز موسى آن هنر آموخته لاجرم موسى دگر بازى نمود اى بسا دانش كه اندر سر دود سر نخواهى كه رود تو پاى باش گرچه شاهى خويش فوق او مبين فكر تو نقش است و فكر اوست جان او توى خود را بجو در اوى او ور نخواهى خدمت ابناء جنس بوك استادى رهاند مر ترا زاريى مي كن چو زورت نيست هين تو كم از خرسى نمي نالى ز درد اى خدا اين سنگ دل را موم كن اى خدا اين سنگ دل را موم كن كز كجا آمد سوى آغاز رو چشم را سوى بلندى نه هلا گرچه اول خيرگى آرد بلى گر نه خفاشى نظر آن سوى كن شهوت حالى حقيقت گور تست مثل آن نبود كه يك بازى شنيد كز تكبر ز اوستادان دور شد او ز موسى از تكبر سر كشيد وز معلم چشم را بر دوخته تا كه آن بازى و جانش را ربود تا شود سرور بدان خود سر رود در پناه قطب صاحب راى باش گرچه شهدى جز نبات او مچين نقد تو قلبست و نقد اوست كان كو و كو گو فاخته شو سوى او در دهان اژدهايى همچو خرس وز خطر بيرون كشاند مر ترا چونك كورى سر مكش از راه بين خرس رست از درد چون فرياد كرد ناله اش را تو خوش و مرحوم كن ناله اش را تو خوش و مرحوم كن
