لطفا منتظر باشید ...
دفتر دوم از كتاب مثنوى
دوم بار در سخن كشيدن سايل آن بزرگ را تا حال او معلوم تر گردد
اين خريداران مفلس را بهل گل مخور گل را مخر گل را مجو دل بخور تا دايما باشى جوان يا رب اين بخشش نه حد كار ماست دست گير از دست ما ما را بخر باز خر ما را ازين نفس پليد از چو ما بيچارگان اين بند سخت اين چنين قفل گران را اى ودود ما ز خود سوى تو گردانيم سر اين دعا هم بخشش و تعليم تست در ميان خون و روده فهم و عقل از دو پاره پيه اين نور روان گوشت پاره كه زبان آمد ازو سوى سوراخى كه نامش گوشهاست شاه راه باغ جانها شرع اوست اصل و سرچشمه ى خوشى آنست آن اصل و سرچشمه ى خوشى آنست آن چه خريدارى كند يك مشت گل زانك گل خوارست دايم زردرو از تجلى چهره ات چون ارغوان لطف تو لطف خفى را خود سزاست پرده را بر دار و پرده ى ما مدر كاردش تا استخوان ما رسيد كى گشايد اى شه بي تاج و تخت كى تواند جز كه فضل تو گشود چون توى از ما به ما نزديكتر گرنه در گلخن گلستان از چه رست جز ز اكرام تو نتوان كرد نقل موج نورش مي زند بر آسمان مي رود سيلاب حكمت همچو جو تا بباغ جان كه ميوه ش هوشهاست باغ و بستانهاى عالم فرع اوست زود تجرى تحتها الانهار خوان زود تجرى تحتها الانهار خوان
