لطفا منتظر باشید ...
دفتر اول از كتاب مثنوى
عتاب كردن آتش را آن پادشاه جهود
كين سبب را آن سبب آورد پيش و آن سببها كانبيا را رهبرند اين سبب را آن سبب عامل كند اين سبب را محرم آمد عقلها اين سبب چه بود بتازى گو رسن گردش چرخه رسن را علتست اين رسنهاى سببها در جهان تا نمانى صفر و سرگردان چو چرخ باد آتش مي شود از امر حق آب حلم و آتش خشم اى پسر گر نبودى واقف از حق جان باد هود گرد ممنان خطى كشيد هر كه بيرون بود زان خط جمله را همچنين شيبان راعى مي كشيد چون بجمعه مي شد او وقت نماز هيچ گرگى در نرفتى اندر آن باد حرص گرگ و حرص گوسفند همچنين باد اجل با عارفان آتش ابراهيم را دندان نزد ز آتش شهوت نسوزد اهل دين ز آتش شهوت نسوزد اهل دين بي سبب كى شد سبب هرگز ز خويش آن سببها زين سببها برترند باز گاهى بى بر و عاطل كند و آن سببهاراست محرم انبيا اندرين چه اين رسن آمد بفن چرخه گردان را نديدن زلتست هان و هان زين چرخ سرگردان مدان تا نسوزى تو ز بي مغزى چو مرخ هر دو سرمست آمدند از خمر حق هم ز حق بينى چو بگشايى بصر فرق كى كردى ميان قوم عاد نرم مي شد باد كانجا مي رسيد پاره پاره مي گسست اندر هوا گرد بر گرد رمه خطى پديد تا نيارد گرگ آنجا ترك تاز گوسفندى هم نگشتى زان نشان دايره ى مرد خدا را بود بند نرم و خوش همچون نسيم يوسفان چون گزيده ى حق بود چونش گزد باقيان را برده تا قعر زمين باقيان را برده تا قعر زمين
