لطفا منتظر باشید ...
دفتر سوم از كتاب مثنوى
پيش رفتن دقوقى رحمة الله عليه به امامت
اين سخن پايان ندارد تيز دو اى يگانه هين دوگانه بر گزار اى امام چشم روشن در صلا در شريعت هست مكروه اى كيا گرچه حافظ باشد و چست و فقيه كور را پرهيز نبود از قذر او پليدى را نبيند در عبور كور ظاهر در نجاسه ى ظاهرست اين نجاسه ى ظاهر از آبى رود جز بب چشم نتوان شستن آن چون نجس خواندست كافر را خدا ظاهر كافر ملوث نيست زين اين نجاست بويش آيد بيست گام بلك بويش آسمانها بر رود اينچ مي گويم به قدر فهم تست فهم آبست و وجود تن سبو اين سبو را پنج سوراخست ژرف امر غضوا غضة ابصاركم از دهانت نطق فهمت را برد همچنين سوراخهاى ديگرت همچنين سوراخهاى ديگرت هين نماز آمد دقوقى پيش رو تا مزين گردد از تو روزگار چشم روشن بايد ايدر پيشوا در امامت پيش كردن كور را چشم روشن به وگر باشد سفيه چشم باشد اصل پرهيز و حذر هيچ ممن را مبادا چشم كور كور باطن در نجاسات سرست آن نجاسه ى باطن افزون مي شود چون نجاسات بواطن شد عيان آن نجاست نيست بر ظاهر ورا آن نجاست هست در اخلاق و دين و آن نجاست بويش از رى تا بشام بر دماغ حور و رضوان بر شود مردم اندر حسرت فهم درست چون سبو بشكست ريزد آب ازو اندرو نه آب ماند خود نه برف هم شنيدى راست ننهادى تو سم گوش چون ريگست فهمت را خورد مي كشاند آب فهم مضمرت مي كشاند آب فهم مضمرت
