لطفا منتظر باشید ...
دفتر چهارم از كتاب مثنوى
قصه ى عطارى كى سنگ ترازوى او گل سرشوى بود و دزديدن مشترى گل خوار از آن گل هنگام سنجيدن شكر دزديده و پنهان
كز زناى چشم حظى مي برى اين نظر از دور چون تيرست و سم مال دنيا دام مرغان ضعيف تا بدين ملكى كه او دامست ژرف من سليمان مي نخواهم ملكتان كين زمان هستيد خود مملوك ملك بازگونه اى اسير اين جهان اى تو بنده ى اين جهان محبوس جان اى تو بنده ى اين جهان محبوس جان نه كباب از پهلوى خود مي خورى عشقت افزون مي شود صبر تو كم ملك عقبى دام مرغان شريف در شكار آرند مرغان شگرف بلك من برهانم از هر هلكتان مالك ملك آنك بجهيد او ز هلك نام خود كردى امير اين جهان چند گويى خويش را خواجه ى جهان چند گويى خويش را خواجه ى جهان
