رنجنامه‏اي درباره تفسير قرآن - رنجنامه ای درباره تفسیر قرآن نسخه متنی

رنجنامه‏اي درباره تفسير قرآن

از حجة‏الاسلام والمسلمين محسن قرائتي

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم

الحمدللّه ربّ العالمين و صلّي اللّه علي سيّدنا محمد و آله اجمعين

محضر مبارك علماي عزيز و فضلاي گرامي و مديران حوزه‏هاي علميّه و ائمّه جمعه و جماعات

ناله‏اي و تقاضايي

قرآن مجيد سند اساسي اسلام و معجزه جاويد نبي‏اكرم اسلام است. كتابي كه «لا يأتيه الباطل من بين يديه و لا من خلفه» و كتابي كه مصون از هر گونه تحريف است. «انّا نحن نزّلناالذّكر و انّاله لحافظون» آن كتاب نور، عبرت، بيّنه، تذكّر، بيان، رشد، برهان، ذكر، فرقان و مبارك است.

ما و قرآن

با كمال تأسف بسياري از مردم نمي‏توانند قرآن را بخوانند، يا آن كه غلط مي‏خوانند. آنان كه مي‏خوانند نيز معناي آن را نمي‏دانند و آنان كه مي‏دانند، در آن تدبر نمي‏كنند و آنان كه تدبر مي‏كنند، كمتر عبرت مي‏گيرند و بالاخره برخوردها در حد تشريفات، سوگند، مهريه، تجويد، ترتيل، حفظ و مسابقه بوده است و هدف اصلي همه اين برنامه‏ها كه تدبر در قرآن است رونق لازم را نيافته است.

خداوند از ما چه مي‏خواهد و چه وظيفه‏اي در برابر قرآن داريم؟

ما بايد كتاب آسماني را محور عقيده، فكر، تصميم و عمل خود قرار دهيم و در غير اين صورت، قرآن ما را پوك و پوچ مي‏داند: «يا اهل الكتاب لستم علي شيي‏ء حتي تقيموا التوراة و الانجيل و ما انزل اليكم» ما بايد قرآن را جدي بگيريم «خذ الكتاب بقوّة» و بدانيم كه هر كس در آن تدبر نكند، مورد تندترين انتقادات الهي است «افلا يتدبرون القرآن ام علي قلوب اقفالها» از سوي ديگر ما در برابر قرآن مسئول و مديون هستيم. در علم اصول به ما گفته‏اند كه اشتغال يقيني برائت يقيني لازم دارد. آيا ما با اين كارهاي فرهنگي امروز برائت پيدا مي‏كنيم يا نه؟ يعني اگر از ما سؤال كنند كه تو در برابر وحي چه كردي آيا مي‏توانيم مطالعات و تدريس و تحصيل رسمي خود را مطرح كنيم و برائت پيدا كنيم؟ البته دروس حوزوي بايد با جديت خوانده شود لكن نيمي از سال كه تابستان و رمضان و محرم و تعطيلات رسمي است، ما مي‏توانيم يك دوره تفسير را مطالعه و مباحثه و با پيام الهي آشنا شويم.

راستي چه مي‏شد كه از روز اول ما را با قرآن آشنا مي‏كردند و به جاي «ضرب زيدٌ عمرواً»، «ضرب الله مثلاً» را ياد مي‏دادند؟

راستي چه مي‏شد اگر مقداري از تشويقات و شهريه‏ها بر اساس تفسير پرداخت مي‏شد؟

آيا به جاي آن كه تمام وقت بزرگان ما صرف 10% طلابي كه فقيه مي‏شوند، شود، بهتر نبود هر عالمي هفته‏اي يك روز تفكر و دقت و تدبر خود را صرف قرآني كه همه طلاب و جوانان ما به آن نياز دارند نمايد؟!

راستي در دانشگاه و حوزه و مساجد ما جايگاه قرآن و تفسير كجااست؟! از عزيزاني كه تخصّص در تفسير دارند، چه فرد و نهادي استفاده مي‏كند؟ كدام فرزند را سراغ داريد كه نامه پدرش را نخواند يا نداند؟ به هر حال مخلوق بايد كتاب خالق خود را بداند.

درست است كه در ايّام تحصيلي كار داريم ولي آيا قرآن كار ما نيست؟ تعداد جلسات و دروس تفسير را با ساير جلسات و دروس مقايسه كنيد، در بعضي از مناطق حتي يك در صد هم نيست.