(يوفون بالنذر و يخافون يوماً كان شره مستطيراً، و يطعمون الطعام علي حبه مسكيناً و يتيماً و اسيرا انما نطعمكم لوجه الله لانريد منكم جزاءو لاشكوراً. انا نخاف من ربنا يوماً عبوساً قمطريرا فوقيهم الله شر ذلك اليوم و لقاهم نضره و سروراً، وجزاهم بما صبروا جنه و حريراً(33) به نذر وفا كنند و از روزي كه شر آن انكارناپذير است بيم دارند و غذا را با آنكه دوست دارند، به مستمند و يتيم و اسير دهند و گويند ما شما را فقط براي رضاي خدا غذا ميدهيم و از شما پاداش و سپاسي نخواهيم، ما از پروردگارمان از روزي گرفته و سياه ميترسيم پس پروردگارشان از شر اين روزنگاهشان دارد و تازه رويي و سرور نزدشان آورد و براي آنكه صبر كردهاند بهشت و ديبا پاداششان ميدهد. حضرت امام صادق(ع) فرمود: نزد فاطمه مقداري جو موجود بود آن حضرت آنها را آرد كرد و مقداري نان پخت همينكه خواستند استفاده كنند. شخص مسكيني وارد شد و گفت خدا به شما رحمت فرستد از آنچه در اختيار داريد مرا اطعام كنيد. حضرت اميرالمومنين(ع) برخاست يك سوم آنها را به او داد، چيزي نگذشت شخص يتيمي وارد شد و گفت خدا به شما رحمت فرستد از آنچه در اختيار داريد مرا اطعام كنيد. حضرت علي(ع) ثلث دوم نانها را در اختيار يتيم گذاشت و بعد مرد اسيري وارد شد و گفت خدا بر شما رحمت فرستد از آنچه در اختيار داريد مرا اطعام كنيد حضرت علي(ع) برخاست و ثلث باقي مانده را به اسير داد و خودشان از آن نان نخوردند در حاليكه آمده است براي اداي نذر حضرت علي(ع) و فاطمه(س) و امام حسن و امام حسين(ع) و نيز فضه خادمه آنها روزه بودند و خداوند اين آيات را در شان اميرالمومنين نازل فرمود. (34)
لطفا منتظر باشید ...
