ابن ريوندى در الزمرد با دلايل مختلفى به اثبات نبوت، به ويژه نبوت پيامبر اسلام، پرداخته است. او با اين دلايل بر خاتميت پيامبر استدلال مى كند: 1. تحدى به قرآن; 2. بيان حكم جميع امورى كه تا روز قيامت در دنيا رخ مى دهد در قرآن; 3. اخبار غيبى در قرآن دال بر فتح شهرها; 4. خبر از برترى دين پيامبر بر ديگر اديان. ابن ريوندى همچنين اشاره مى كند كه پيامبر اسلام نزد هيچ كس به قصد تعلم و علم آموزى رفت و آمد نكرده، و در هيچ كتاب آسمانى نظر نكرده، و علم به اين كتابها را از طريق وحى به دست آورده است. دليل ديگر بر صدق پيامبر اسلام، ذكر شدن نام ايشان در كتابهاى آسمانى است، كه خود پيامبر نيز بر اهل كتاب بدان احتجاج نموده اند. بر سر اين موضوع، با يهوديان اين گونه مباهله كرد: «پس آرزوى مرگ كنيد.» (بقره: 94). همچنين با مسيحيان با اين سخن: «بياييد بخوانيم فرزندانمان و فرزندانتان را از بهر مباهله.» (آل عمران: 61). مسيحيان و يهوديان كوشش كردند، اما چون خداوند حافظ پيامبر بود، موفق نشدند. علت طرح اين مباحث آن بود كه در قرآن آمده است كه نام پيامبر در كتابهاى آسمانى پيشين ذكر شده است. ابن ريوندى در اين باره مى گويد: خداوند وصف پيامبر را در كتب آسمانى ذكر كرده است. سپس آيه 157 سوره اعراف، آيه 29 فتح، و آيه 146 بقره را ذكر مى كند، و بيان مى دارد: هيچ يك از يهوديان و مسيحيان اين حقيقت را انكار نكرده اند; و ثابت است آن كس كه اين كتابها را نازل كرده، خداوند است; و همه اين كتابها، با آن كه در زمانهاى دور از هم نازل شده اند، در بيان اين حقيقت متفق القول اند. اين بدان علت است كه مردمان، به ويژه يهوديان و مسيحيان، بدانند قرآن از جانب كسى نازل شده كه آن كتب را فرو فرستاده، و آن كسى كه اين كتاب را فرو فرستاده، خداى قديم است... . ابن ريوندى سپس به شواهدى از حيات رسول اكرم صلى الله عليه و آله اشاره مى كند و برخى از ويژگيهاى اخلاقى و عملى آن بزرگوار را ياد آور مى شود. در مقابل، وراق به حجيت قرآن اين گونه ايراد مى گيرد: دلايل ناتوانى مشركان از ارائه همانندى براى قرآن عبارت است از: 1. اعراب در بلاغت با يكديگر تفاوت داشتند، و شايد قرآن تاليف بليغ ترين آنها باشد; 2. نبردهاى پيامبر با مشركان آنان را از آوردن مثلى چون قرآن باز داشت; 3. اعراب مشرك اهل نظر نبوده اند، لذا از پذيرش قرآن سر باز زدند، با آن كه زمينه هاى قبول آن فراهم بود. همچنين دنبال تحصيل علم نبوده اند، با آن كه شرايط آن مهيا بوده است; 4. داشتن يك ويژگى، نبوت را براى پيامبر اثبات نمى كند. قدرت اعراب وابسته به انديشه و اختيار بوده، اما آنها خود را به زحمت نينداخته اند كه به مقابله با پيامبر برخيزند.
لطفا منتظر باشید ...
