مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه - نسخه متنی

محمد دقن‌؛ مترجم: هادی‌ انصاری

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

1 ـ تمامي رتبه ها و درجه هاي يادشده پس از انقلاب 23 ژوئيه سال 1952م . برچيده شد.

2 ـ محمد طاهر كردي، تاريخ القديم، ج 4، ص 236

3 ـ به بخش جامه در دوران عباسي مراجعه نماييد.

4 ـ مقريزي، الخطء ج 1،صص 329 و 331 و 338. همچنين نكـ : علي پاشا مبارك; الخطط التوفيقيه، چاپ اوّل، بولاق 1304 هـ . ج 1،صص 44 و 46

5 ـ مقريزي، الخطء ج 1، صص 337، 338 و 339 و نيز نكـ : علي پاشا مبارك الخطط التوفيقيه، ج 1، صص

49 ـ 44

6 ـ مقريزي: الخطء ج 1، صص 339، 422

7 ـ منظور بارگاه رأس الحسين در قاهره مي باشد، «مترجم».

8 ـ صبح الأعشي، ج 4، ص 57

9 ـ قصر ابلق، كاخ ساخته ناصر محمدبن قلاوون در سال 713 هـ . بوده است. وي اين كاخ را به وسيله سنگ هاي سياه و زرد بنا كرد كه به همين مناسبت اَبلق خوانده شد. اين كاخ همانند قصر ابلق دمشق ساخته «ظاهر بيبرس» بنا گرديد. نامبرده نخستين فردي است كه ساختمان رنگين از دو نوع سنگ، سفيد و زرد و يا سياه و زرد را به مصر آوردند و سپس ناصر از او تقليد كرد. مقريزي در خطط خود در اين باره چنين مي گويد: «اين قصر مشرف بر اصطبل بوده كه به وسيله ملك ناصر محمدبن قلاوون در شعبان سال هفتصدو سيزده آغاز گرديد و در سال هفتصدو چهارده به پايان رسيد... عادت اين چنين بود كه سلطان تمامي روزهاي هفته، به استثناي دوشنبه و پنجشنبه را در اين كاخ جلوس مي كرد و به خدمت مشغول مي گرديد و دو روز ياد شده را در «دارالعدل» به سر مي برد. سلطان از كاخ هاي جانبي بدين كاخ وارد مي شد و گاه در صدر ايوان اين كاخ كه مسلط بر اصطبل بود جلوس مي كرد و گاه خود بر زمين نشسته و امرا و فرمانروايان همگي در حال ايستاده در اطراف او فرمان ها را دريافت مي داشتند. اين كاخ درآمدهايي داشت كه بيشتر آنها از ميان رفته و هم اكنون تنها آثاري از اين كاخ باقي مانده است...» نكـ : مقريزي، الخطء ج 3،صص 41 و 42

10 ـ ابن اياس، بدائع الزهور، ج 5، صص 212 و 213

11 ـ جبرتي، عجائب الآثار، ج 5، ص 28

12 ـ جبرتي، عجائب الآثار، ج 6، ص 187; بيت الملاهمان دارالملاي معروف است كه اين خانه به وسيله امير «بيبرس حاجب» يكي از اميران ملك ناصر محمدبن قلاوون، بنا نهاده شد. امير ياد شده در سال 742 هـ . وفات يافت. علي مبارك پاشا اين خانه را اين گونه توصيف مي كند: «... داراي ورودي وسيعي بوده كه سقف آن بسيار بلند مي باشد. اين خانه همچنين داراي ورودي ها و اتاق هاي متعدد ديگري نيز مي باشد... هنگاميكه اين خانه در وقف ملا در آمد به «دارالملا» معروف گرديد و تاكنون نيز به همين اسم نامبردار است.» (الخطط التوفيقيه، ج 2، صص 21 و 22)

13 ـ جبرتي، عجائب الآثار، ج 7، صص 289، 413 و 434

14 ـ جبرتي: عجائب الآثار...ج 7، ص 434

15 ـ علي مبارك، الخطط التوفيقيه، ج 3، ص 27

16 ـ اداره جامه شريفه.

17 ـ طبق اسناد و دفاتر «دار الكسوة الشريفه» در قاهره كه در آن به طور خلاصه از چگونگي كار و پيشرفت هنري و عملي ساختن جامه كعبه از روزي كه در آن آغاز به كار گرديد، سخن رفته است. مؤلف، خود از اين كارگاه واقع در خرنفش قاهره چندين بار ديدن كرده و بر دفاتر و اسناد موجود در آن اطلاع يافته همچنانكه از اين اسناد و برگه ها، عكس هايي بعنوان سند تهيه كرده است و نيز مؤلف قطعه هاي جامه كعبه را كه در سال 1381 هـ . به مصر باز گردانيده شده، مشاهده كرده و از برخي قطعه هاي آنان عكس نيز گرفته است. نامبرده از بخش بافت جامه هاي زربفت و ابريشمي در آن به هنگام كار ديدن كرده و عكس هاي متعددي از چگونگي كار در اين بخش و نيز از ساختمان آن گرفته است.

18 ـ برگرفته از اسناد و دفاتر «دار الكسوه الشريفه» در قاهره.

19 ـ اسناد و مدارك «دار الكسوه» در قاهره: صورت تعهدنامه دوزنده جامه كه شامل بريدن و دوختن و آستركردن جامه كعبه در سال 1362 هـ ./ 1942م. مي شد.

20 ـ نظر به اينكه اينجانب خصوصيت ويژه اي را در بندهاي اين قرارداد ملاحظه كردم، بنابراين از ترجمه آن خودداري نمودم، «مترجم».
21 ـ جنيه مصري معادل يك ليره استرلينگ انگليسي در آن دوران به شمار مي آمده است، «مترجم»
.

22 ـ ابراهيم رفعت پاشا، مرآة الحرمين، ج 1، ص 297

23 ـ ابراهيم رفعت پاشا، مرآة الحرمين، ج 1، ص 6

24 ـ ابراهيم رفعت پاشا، مرآة الحرمين، ج 1، ص 297

25 ـ بتنوني، الرحلة الحجازيه، صص 137 و 138

26 ـ ابراهيم رفعت پاشا، مرآة الحرمين، ج1، ص 297

/ 9