در روزگار تيمورى - دوستان اهل بیت علیهم السلام در مشرق اسلامی نسخه متنی

با اين دل مرده خنده تا چند؟ امروز در اين عزا بگرييد

فرزند رسول را بكشتند از بهر خداى را بگرييد

از خون جگر سرشك سازيد بهر دل مصطفى بگرييد... ^[18]

اديب صابر ترمذى (منسوب به ترمذ بر كرانه آمو) شاعر والامقام سده ششم هجرى قصايد متعددى در مدح صدر اجل تاج المعالى سيد مجدالدين ابوالقاسم على‏بن جعفر موسوى علوى رئيس خراسان گفته است كه در ديوان او درج و موجود است. قصايد موجود اديب صابر ترمذى در ستايش اين صدر سادات و علوى رفيع مقدار چندين برابر مدايح او در حق سلطان بزرگ روزگارش - سنجر - است. از مدايح اديب صابر درمى‏يابيم كه چگونه رئيس علويان خراسان در مقام و منزلت و داد و دهش با سنجر برابرى مى‏كرده و گاه از او فراتر مى‏رفته است. صابر در قصيده‏اى اين سيد علوى را چنين مى‏ستايد:

...اسلام‏رابه‏مرتبت‏فتح‏مكه‏اى انصاف‏رابه‏منزلت‏روزمحشرى

گر شرق و غرب ملك شهنشاه سنجر است زين ملك اختيار شهنشاه سنجرى

هر چند نيست لشكر سلطان عدد پذير تو ميزبان و معطى سلطان و لشكرى...

گر عنصرى ز نعمت محمود نام يافت آن يافتم ز تو كه ز محمود عنصرى... ^[19]

در قصيده ديگرى مى‏گويد:

سبط رسول، سيد مشرق كه ذات او فهرست فخر آدم و حوا شود همى ^[20]

در قصيده ديگرى گفته است:

سفينه نوح آل مصطفايند تو صدر و بدر آن فرخنده آلى

يا:

وارث جعفر صادق على‏بن جعفر آن كه صد شاه سزد نائب يك جعفر او

آن خداوند كه حيدر دل و زهرا نسب است شيعت‏حيدر و زهرا همه خدمتگر او

در معالى و معانى چه طمع دارى از آنك؟ على و فاطمه باشد پدر و مادر او

ديگر شاعران آن روزگار از جمله انورى، معزى و مسعود سعد نيز اين خانواده را مدح گفته‏اند. اين مدحها نشان دهنده عزت و احترام علويان و پيروان اماميه در خراسان است.

در روزگار تيمورى

اقبال تيموريان و رجال دربار هرات به علويان و تولا و ارادتشان به دودمان پيامبر بزرگوار، بسيار روشن و مستغنى از شرح و تفصيل است. دانشمندانى چون امير جمال‏الدين عطاءالله حسينى و چند تن ديگر از خاندان او در خراسان از نفوذ فوق‏العاده‏اى برخوردار بوده‏اند.

اشعار مولانا نورالدين عبدالرحمن جامى (898 ق) در مدح امام على‏عليه‏السلام، و اولاد و احفاد آن حضرت از زيباترين نمونه‏هاى مناقب ائمه اماميه است:

جامى قصيده بلندبالايى در ستايش اميرالمؤمنين على‏عليه‏السلام دارد، با اين مطلع: