لطفا منتظر باشید ...
گستره ميدان خدمت
وقتى طرف حساب انسانهاى خدوم، پروردگار كريم است، در زمينه احسان و خدمت، مجالى گسترده گشوده مىشود. خداوند، حتّى به نيّت هم پاداش مىدهد. از اين رو، پيوسته بايد در انديشه خير رسانى به ديگران بود، كه خود اين اجر دارد و اگر توفيق جامه پوشانيدن بر اندام اين نيت فراهم شد، چه بهتر. در حديثى از حضرت رضا ـ عليه السلام ـ روايت است: «روز قيامت، مؤمن را در پيشگاه خدا نگه مىدارند تا از او حساب بكشند، عهدهدار حسابرسى خداست. پرونده عملش را بر او عرضه مىكنند. با اولين نگاهى كه به گناهانش مىافكند، رنگش از چهره مىپرد و به لرزه مىافتد، آنگه حسناتش را مىبيند و شادمان مىشود و چشمش روشن مىگردد. وقتى به پاداشهاى الهى چشم مىدوزد، خوشحالتر مىشود. آنگاه خداوند به فرشتگان دستور مىدهد: پروندههايى را بياوريد كه مربوط به كارهايى است كه انجام ندادهاند. آنها را مىخوانند. مىگويند: خدايا، به عزّتت سوگند، خودت مىدانى كه هيچ يك از اين كارهاى خير را انجام ندادهايم. خداوند مىفرمايد: درست است و راست مىگوييد، ولى نيّت انجام آنها را داشتيد، ما هم در پرونده اعمالتان نوشتيم. آنگاه بر همان نيّتها هم پاداششان مىدهند.»[10] چه چيزى از اين بهتر كه انسان، در نيت و در دل، در انديشه خدمترسانى و گرهگشايى باشد. تا از پاداش همين نيت هم بىبهره نماند. پس، دامنه «صالحات و خيرات» بسى گسترده است. از خدمتِ به ظاهر ناچيز و كوچك هم نبايد چشم پوشيد، كه همان نزد خداى متعال، عظيم است. حضرت رسول ـ صلى الله عليه و آله و سلم ـ مىفرمايد: «مَنْ اَماطَ اَذىً عن طريقِ المسلمينَ كُتِبَ لَهُ حَسَنةٌ وَ مَنْ تُقُّبِلَتْ لَهُ حَسَنةٌ دَخَل الجَّنَة.»[11] «هر كس چيزى را كه مايه رنج و آزار مسلمانان است، از سر راهشان بردارد، براى او يك «حسنه» نوشته مىشود و هر كس يك كار نيك از او قبول شود، به بهشت مىرود.» اين حديث نيز، به گونه ديگرى، گستره خدمترسانى و صدقات و خيرات را نشان مىدهد. از اين رو براى هر كس امكان خوشه چينى از خرمن نيكىها وجود دارد، حتّى با برداشتن سنگى از سر راه، يا خارى از مسير روندگان، يا غمى از دلى اندوهگين، يا بارى از دوش مستمند و ناتوان. در پايان مقال ابياتى از شاعرى معاصر (على بقا) مىآوريم كه الهام بخش اين مفاهيم انسانى است:
خوش آن كسان كه از احوال هم خبر دارند
چو شبنم از نظرِ باصفاى پاكدلان
زفيض صحبتشان كام خلق شيرين است
فكنده سايه رحمت به خشك وتر چون ابر
نويد صبح سعادت به خاص و عام دهند
نهند آب «بقا» بهر خضر، زآنكه چو من
گهى به محفل آزادگان گذر دارند[12]
خبر ز شادى و اندوه يكدگر دارند
دلى به روشنى چهره قمر دارند
هميشه خاصيت نخل بارور دارند
رهين دست و دل باز، بحر و بردارند
هميشه حال نسيم خوش سحر دارند
گهى به محفل آزادگان گذر دارند[12]
گهى به محفل آزادگان گذر دارند[12]
[1] . ميزان الحكمه، ج 4، ص 578. [2] . بحارالانوار، ج 74، ص 137. [3] . كنز العّمال، ج 6، ص 588. [4] . كافى، ج 2، ص 142. [5] . من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 381. [6] . غررالحكم، حديث 8642. [7] . دعائم الاسلام، ج 2، ص 320. [8] . معانى الاخبار، ص 141؛ بحارالانوار، ج 75، ص 42. [9] . كنزالعمّال، حديث 16150. [10] . بحارالانوار، ج 4، ص 289. [11] . كنزالعمّال، ج 6، ص 430. [12] . شعر و زندگى، ص 67.
