وفات - نگاهی گذرا به زندگی احیاگر حادثه غدیر، علامه امینی نسخه متنی

* اسـتاد علإالدين خروفه, از علماى دانشگاه الازهر مصر مى گويد
: (من تشنگى سخت و عشقى فراوان داشتم كه فقه شيعه و اصول مذهبشان را بـدانـم, تا اين شش جلد از كتاب[ الغدير] را خواندم, خواندن اين كتاب در شناختن حقايق ياريم كرد.) 19

* اسـتـاد محمدرضا حكيمى نيز در اين خصوص مى گويد: (از روزى كه نـخستين جلد الغدير ـ از چاپ نخستين آن ـ منتشر شده است تاكنون كـه حـدود 25سـال است20 ـ به جز اين كه محققانى كه از اين كتاب اطـلاع يافته اند, آن را جزو ماخذ موثق خويش قرار داده اند ـ ده هـا بـحـث و مـقـالـه و شـعر و تقديرنامه درباره كتاب و مولف و ارجـمـنـدى كـار او, در مـجلات, كتاب ها, فهرست ها, روزنامه هاى كشورهاى اسلامى نوشته و منتشر شده است.) 21

* آقاى سيد محمدمهدى جعفرى, مترجم الغدير مى گويد: (هم چنان كه چـشـمـانـم در مـيـان سـطـور و كـلمات اين كتاب مى گردد, درك و هـوشـيـاريم سر آن دارد در جهان بى كران از معرفت راه گم كند و سـرگـردان شـود[ كه] آيا به حقيقت كتابى است يا غديرى؟ بلكه مى تـوان گـفـت دريـايى است سرشار از مرواريد و گوهرهايى كه چشمان ظـاهـربين به خيرگى افتد, ... كتاب را مى بينم كه از آيات قرآن راه مـى جـو يـد, از حـديث استمداد مى كند و پس از اين دو گوهر تـابـان, از نسيم هدايتى پيروى مى كند كه خامه نسل هاى پى درپى راويان و شاعران و نويسندگانى را به حركت درآورده است.)22 كـتاب الغدير تاكنون چندين مرتبه و در كشور مختلف به چاپ رسيده اسـت, كـه بـار اول آن در سال 1364 هجرى قمرى در نجف اشرف و در سـال 1372 هـجـرى قـمرى در تهران و در سال 1387 در بيروت در 11 جـلـد بـه زيـور طـبع آراسته شده, و اخيرا با همت و تلاش محققان مـحـتـرم مـوسسه الغدير وابسته به موسسه دائره المعارف مذهب فقه اهـل آل البيت(ع) زير نظر آيه الله سيد محمود شاهرودى با تحقيق جديد به چاپ رسيد كه جا دارد از كار مبارك آنان تشكر شود.

5 ـ سيرتنا و سنتنا سيره نبينا و سنته
عـلامـه امينى در اين كتاب به بيان خاطرات خود از كشور سوريه در ديـدار بـا دانـشـمندان و عالمان دينى و مردم مى پردازد. وى در ايـن كـشـور به عنوان مدافع حريم ولايت و امامت به پرسش ها پاسخ داد و مـبـاحثى از قبيل معانى حب و بغض, دوستى خدا, رسول خدا و اهـل بـيـت(ع) و بـعد تاريخى عزادارى عاشورا را ارائه كرد. اين كـتاب براى اولين بار در سال 1384 هجرى قمرى در نجف و براى بار دوم در سال 1386 در تهران به چاپ رسيد.

وفات

اواخـر عـمـر عـلامه امينى با بيمارى ـ كه بيش از شش سال به طول انـجـاميد ـ سپرى شد. در طول اين چند سال, بيمارى وى اندك اندك شـدت يـافت و براى مداوا عازم تهران شد و مدت دو سال تحت درمان قـرار گـرفـت, اما اين درمان كارساز نيفتاد. بنابراين او را به خـارج فـرسـتـادنـد كه مدت 29 روز طول كشيد, لكن بيمارى اش علاج نـيافت, تا اين كه در روز جمعه 12 تيرماه 1349 هجرى شمسى مطابق بـا 28 ربـيع الثانى 1390 هجرى قمرى, قبل از اذان ظهر در سن 68 سالگى دار فانى را وداع گفت و به ديدار دوست شتافت. پيكر مطهرش روز بـعـد در تـهـران با شكوهى كم نظير تشييع شد و پس از آن به نـجـف اشـرف حمل شد و بعد از طواف به گرد مزار اميرالمومنين(ع) در كـنـار كـتـاب خـانـه عمومى اميرالمومنين(ع) ـ كه خود آن را تاسيس كرده بود ـ به خاك سپرده شد. عاش سعيدا و مات سعيدا.