تفسیر نمونه جلد 20

اين مجادله و گفتگوهاى توام با لجاجت و عناد، اين تقليدهاى كوركورانه و تعصبهاى بى پايه سبب مى‏شود كه آنها از صراط مستقيم به بيراهه كشيده شوند، چرا كه حقايق تنها در پرتو روح حقجويى آشكار مى‏گردد.

در حقيقت بيان اين مطلب در صورت يك استفهام تعجب آميز از شخص پيامبر بيانگر اين است كه هر انسان بى‏طرفى به وضع آنها نگاه كند از انحراف آنها در شگفتى فرو مى‏رود كه با اينهمه آيات و نشانه‏هاى روشن چگونه حق را نمى‏بينند؟! سپس به توضيح بيشتر در باره آنها پرداخته، مى‏افزايد:" همان كسانى كه كتاب آسمانى و آنچه را بر رسولان خود نازل كرديم تكذيب كردند" (الَّذِينَ كَذَّبُوا بِالْكِتابِ وَ بِما أَرْسَلْنا بِهِ رُسُلَنا).

قابل توجه اينكه در اين سوره بارها از" مجادله كنندگان در آيات الهى" سخن به ميان آمده است كه در سه مورد به صورت الَّذِينَ يُجادِلُونَ فِي آياتِ اللَّهِ مطرح شده، (آيه 35 و 56 و آيه مورد بحث) و قرائن نشان مى‏دهد كه مقصود از" آيات اللَّه" بيشتر همان آيات نبوت، و محتواى كتب آسمانى است، البته از آنجا كه آيات توحيد و مسائل مربوط به معاد نيز در كتب آسمانى مطرح بوده آنها نيز در قلمرو مجادله آنها قرار داشته است.

آيا اين تكرار براى تاكيد اين مطلب مهم است و يا در هر دو مورد مطلب جديدى منظور بوده؟

احتمال دوم نزديكتر به نظر مى‏رسد، چرا كه هر يك از اين آيات سه گانه مطلب خاصى را تعقيب مى‏كند.

در آيه 56 سخن از انگيزه اينگونه مجادله‏ها يعنى كبر و غرور و خود برتربينى است.