تفسیر نمونه جلد 20

هم قرار مى‏دهد تا با مقايسه با يكديگر وضع آنها به خوبى روشن گردد، و از آنجا كه در آيات گذشته سخن از منكران لجوجى در ميان بود كه بر كفر پافشارى داشتند، و خداوند آنها را به عذابها و كيفرهاى مختلف تهديد مى‏كند، در آيات مورد بحث سخن از مؤمنانى است كه در ايمانشان راسخ و پا بر جا هستند، و خداوند به هفت پاداش و موهبت كه براى آنها قرار داده اشاره مى‏كند كه غالبا نقطه مقابل كيفرهاى گذشته است.

نخست مى‏گويد:" كسانى كه مى‏گويند پروردگار ما اللَّه است، سپس بر سر گفته خود مى‏ايستند و كمترين انحرافى پيدا نمى‏كنند، و آنچه لازمه آن است در عمل و گفتار نشان مى‏دهند فرشتگان الهى بر آنها نازل مى‏شوند كه نترسيد و غمگين مباشيد" (إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا).

چه تعبير جامع و جالبى كه در حقيقت همه نيكى‏ها و صفات برجسته را در بر دارد، نخست دل به خدا بستن و ايمان محكم به او پيدا كردن، سپس تمام زندگى را به رنگ ايمان در آوردن و در محور آن قرار دادن «1».

بسيارند كسانى كه دم از عشق اللَّه مى‏زنند، ولى در عمل استقامت ندارند، افرادى سست و ناتوانند كه وقتى در برابر طوفان شهوات قرار مى‏گيرند با ايمان وداع كرده، و در عمل مشرك مى‏شوند، و هنگامى كه منافعشان به خطر مى‏افتد همان ايمان ضعيف و مختصر را نيز از دست مى‏دهند.

(1)" استقاموا" از ماده" استقامت" به معنى ملازم طريق مستقيم بودن و ثبات بر خط صحيح است، و بعضى از ارباب لغت نيز آن را به معنى" اعتدال" تفسير كرده‏اند، و جمع ميان اين دو معنى بعيد نيست.