تفسیر نمونه جلد 20

دنيا و در آخرت هستيم" هرگز شما را تنها نمى‏گذاريم، در نيكى‏ها به شما كمك مى‏كنيم، و از لغزشها شما را حفظ مى‏نمائيم تا وارد بهشت شويد (نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ).

در پنجمين بشارت مى‏گويند: در بهشت براى شما هر چه بخواهيد از مواهب و نعمتها فراهم است و هيچ قيد و شرطى در كار نيست" (وَ لَكُمْ فِيها ما تَشْتَهِي أَنْفُسُكُمْ).

ششمين بشارت اين كه نه تنها نعمتهاى مادى و آنچه دلخواه شما است به شما مى‏رسد، بلكه" آنچه از مواهب معنوى طلب كنيد در اختيار شما است" (وَ لَكُمْ فِيها ما تَدَّعُونَ).

و بالآخره هفتمين و آخرين مژده‏اى كه به آنها مى‏دهند اين است كه شما ميهمان خدا در بهشت جاويدان او هستيد، و" همه اين نعمتها به عنوان پذيرايى يك ميزبان از يك ميهمان گرامى از سوى پروردگار غفور و رحيم به شما ارزانى داشته مى‏شود" (نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِيمٍ).

نكته‏ها

در اين آيات و تعبيرات كوتاه و پر معنيش، نكته‏هاى ظريف و فراوانى نهفته است: 1- آيا نزول فرشتگان بر مؤمنان با استقامت به هنگام مرگ و انتقال از اين عالم به جهان ديگر است؟ همانگونه كه جمعى از مفسران احتمال داده‏اند، يا در سه موقف" به هنگام مرگ" و" به هنگام ورود در قبر" و" به هنگام زنده شدن در رستاخيز" به سراغ آنها مى‏آيند؟

و يا اينكه اين بشارتها دائمى و مستمر است كه با الهامهاى معنوى اين حقايق را در گوش جان مؤمنان پيوسته مى‏خوانند، هر چند به هنگام مرگ يا ورود در عرصه محشر صداى فرشتگان رساتر و روشنتر مى‏شود؟