تفسیر نمونه جلد 20

اگر در يك جا تهديد به عذاب شديد مى‏كند در جاى ديگر وعده لطف مى‏دهد، آن هم لطفى نامحدود و گسترده، و اگر در مجازات جاهلان مغرور تعجيل نمى‏كند آن هم از لطف او است.

سپس يكى از مظاهر بزرگ لطف عميقش را كه روزى گسترده او است مطرح كرده مى‏گويد:" هر كس را بخواهد روزى مى‏دهد" (يَرْزُقُ مَنْ يَشاءُ).

منظور اين نيست كه گروهى از روزى او محرومند، بلكه منظور توسعه روزى است در باره هر كس بخواهد، همانگونه كه در آيه 26 سوره رعد آمده است: اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ:" خداوند روزى را بر هر كس بخواهد وسيع و براى هر كس بخواهد تنگ مى‏سازد".

در چند آيه بعد از همين سوره نيز مى‏خوانيم: گستردگى و محدوديت روزى او روى حساب معينى است، چرا كه" اگر خداوند روزى را براى همه گسترده سازد در زمين طغيان خواهند كرد":" وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ" (آيه 27- همين سوره).

روشن است كه" روزى" در اينجا هم ارزاق معنوى را شامل مى‏شود و هم مادى را، هم جسمانى و هم روحانى، هنگامى كه مبدء لطف او است و روزى دهنده نيز او است، پس چرا به سراغ بتهايى مى‏رويد كه نه رازقند و نه لطيف، نه گرهى به كار كسى مى‏زنند و نه گرهى مى‏گشايند؟! و در پايان آيه مى‏افزايد:" او قوى و شكست ناپذير است" (وَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ).

اگر وعده روزى و لطف به بندگان مى‏دهد قادر بر انجام اين امر مى‏باشد و به همين دليل هرگز در وعده‏هاى او تخلف نيست.

توجه به اين نكته لازم است كه" لطيف" دو معنى دارد: يكى همان كه در بالا گفتيم يعنى صاحب لطف و محبت و مرحمت، و ديگر آگاه بودن از امور