تفسیر نمونه جلد 20

وَ مَنْ أَرادَ الْآخِرَةَ وَ سَعى‏ لَها سَعْيَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً:

" كسى كه زندگى زودگذر را مى‏طلبد آن مقدار از آن را كه بخواهيم به هر كس اراده كنيم مى‏بخشيم، سپس دوزخ را براى او قرار مى‏دهيم، در آن وارد مى‏شود در حالى كه مذموم و رانده شده در گاه خدا است، و آن كس كه سراى آخرت را ميطلبد و كوشش خود را براى آن انجام دهد و ايمان داشته باشد به تلاشهاى او پاداش داده خواهد شد".

تعبير به" نَزِدْ لَهُ فِي حَرْثِهِ" هماهنگ است با آنچه در آيات ديگر قرآن آمده، از جمله مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها:" كسى كه كار نيكى انجام دهد ده برابر پاداش او است" (انعام- 160) و" لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ"" خدا پاداش آنها را به طور كامل مى‏دهد، و از فضلش بر آنها مى‏افزايد" (فاطر- 30).

به هر حال آيه فوق ترسيم گويايى از بينش اسلامى در باره زندگى دنيا است، دنيايى كه مطلوب بالذات است، و دنيايى كه مقدمه جهان ديگر و مطلوب بالغير، اسلام به دنيا به عنوان يك مزرعه مى‏نگرد كه محصولش در قيامت چيده مى‏شود.

تعبيراتى كه در لسان روايات يا بعضى ديگر از آيات قرآن آمده تاييد و تاكيدى بر همين معنا است.

مثلا در آيه 261 سوره بقره انفاق كنندگان را تشبيه به بذرى مى‏كند كه از آن هفت خوشه برمى‏خيزد، و از هر خوشه‏اى يكصد دانه، و گاه بيشتر، اين نمونه بذر افشانى آخرت است.

و در حديثى از پيامبر مى‏خوانيم:

و هل تكب الناس على مناخرهم فى النار الا حصائد السنتهم:

" آيا چيزى مردم را به رو در آتش مى‏افكند جز