تفسیر نمونه جلد 20

دارد لذا به باغهاى خرم و سرسبز" روضة" اطلاق مى‏شود، از اين تعبير به خوبى استفاده مى‏شود كه باغهاى بهشت متفاوت است، و مؤمنان صالح العمل در بهترين باغهاى بهشت جايشان است، و مفهوم اين سخن اين است كه مؤمنان گنهكار هنگامى كه مشمول عفو خدا شوند به بهشت راه مى‏يابند هر چند جاى آنها در" روضات" نيست.

اما فضل الهى در باره مؤمنان صالح العمل به همين جا ختم نمى‏شود، آنها چنان مشمول الطاف او هستند كه" هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است" (لَهُمْ ما يَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ).

و به اين ترتيب هيچ موازنه‏اى بين" عمل" و" پاداش آنها" وجود ندارد، بلكه پاداششان از هر نظر نامحدود است، چرا كه جمله" لَهُمْ ما يَشاؤُنَ" گوياى همين حقيقت است.

و از آن جالبتر تعبير" عند ربهم" (نزد پروردگارشان) مى‏باشد كه بيانگر لطف بى‏حساب خداوند در باره آنها است، چه موهبتى از اين بالاتر كه به مقام قرب خدا راه يابند؟ همانگونه كه در باره شهداء مى‏گويد: بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ در باره مؤمنان صالح العمل نيز مى‏فرمايد: لهم ما يشاءون عند ربهم.

بى‏جهت نيست كه در پايان آيه مى‏گويد" اين است فضل بزرگ" (ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ).

بارها گفته‏ايم شرح نعمتهاى بهشتى در بيان نمى‏گنجد، براى ما زندانيان جهان ماده قابل تصور نيست كه بدانيم در جمله لَهُمْ ما يَشاؤُنَ عِنْدَ رَبِّهِمْ چه مفاهيمى گنجانيده شده؟ مؤمنان چه چيزها مى‏خواهند؟ و در جوار قرب خداوند چه الطافى يافت مى‏شود.

اصولا هنگامى كه خداوند بزرگ چيزى را به عنوان فضل كبير توصيف‏