در مصنفات آقا محمد على نجفى (ره) - تذکرة القبور نسخه متنی

جعفر بحرينى (1) را شمرده اند.

و مدتى در اروميه و تبريز و آن صفحات بوده و تدريس داشته و رساله در اين

مسألة كه آنجا اتفاق افتاده نوشته كه زنى ذميه و شوهرش ذمى بود به جهت عشق

مرد مسلمانى، مسلمان شده و در بين عده، آن مسلمان با او وطى كرده و بعد او را

تزويج نموده و علماء آن بلد حكم به بطلان نكاح كرده و آقا محمد على حكم به

صحت، و رساله‌اى نوشته مشتمل بر هفتاد فرع، و بعد مدتى در قم نزد ميرزاى

قمى بوده، و بعد مدتى كاشان نزد نراقى، و بعد در اصفهان، و مشغول به تدريس

شده و معروف به فقيه مطلق بوده و در مسجد ذو الفقار امامت داشته و تصنيفات

بسيار، سيما در فقه نوشته كه پر فائده و پر فرع است و بالاخرة به اصرار و

خواهش اهل قمشه، و جهاتى رفته در قمشه آنجا مشغول به ترويج و از او

استجابت دعا و كرامات از قبيل به طلب باران رفتن و باران آمدن و گرفتارى و

صدمات كه بر دشمنان او وارد آمده و غير اينها معروف است، و ترويجات

مسائل در آنجا بسيار از او شده. و مراتب تقوى وديانت و زهد و ورع و فضايل در

هر حالى از او مسلم و معروف است، اگر چه قمشه ماندن او باعث گمنامى او

گرديده چون شأن او اجل از اين بود به حسب اوضاع حاليه و آخر الامر به فرار از

وباء، از قمشه به شاه سيد على آمده.

وفات نموده در سنه هزار و دويست و چهل و پنج (1245).

در مصنفات آقا محمد على نجفى (ره)

و كتابهاى او يكى حاشيه بر شرح لمعه است كه بسيار كتاب پر فرع خوبى

است، ديگر كتاب فقه استدلالى در صلوة مسافر و نكاح و طلاق و ديات، خيلى

مبسوط و مفصل و با فائده است، و حاشيهء قواعد علامه، و حاشيهء قواعد شهيد،

(1) نجفى، بحرينى ظاهرا اشتباه است.