اخلاق اسلامی نسخه متنی

د ـ صـبـر و پـايـدارى : چـهـارمـين اثر ايمان ، صبر در برابر گرفتاريها، اطاعت و بندگى و گناه مى باشد. شخص مؤ من در اثر ايمان به خدا و امدادهاى غيبى همچون دژى استوار در برابر ناملايمات زندگى صبر كرده ، ايمان خود را حفظ مى كند.

اميرمؤ منان على (ع ) فرمود:

(اَلصَّبْرُ ثَمَرَةُ الاْ يمانِ)(26) صبر، ميوه ايمان است .

براى مثال ، در يكى از جنگهاى صدر اسلام ، دوازده نفر از سربازان اسلام ، اسير روميها شدند و آنـان را بـه مـركـز كـشـور، نـزد امـپـراتـور بـردنـد. امـپـراتـور دربـاره شـكـل و اخـلاق آنـان فكر مى كرد كه چگونه با نيروى اندك همه جا پيروز مى شوند؟ به آنان گـفـت : اگـر سـربـازان مـرا طـورى تـربـيـت كـنـيـد كـه مثل شما شوند، من در عوض ، حقوق بسيارى به شما خواهم داد. گفتند: دين ما به ما اجازه نمى دهد كه به شما كمك كنيم و اين آيه را خواندند:

(قالَ رَبِّ بِما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ فَلَنْ اَكُونَ ظَهيراً لِلْمُجْرِمينَ)(27) گفت پروردگارا! به وسيله نعمتهايى كه به من عطا كردى ، هرگز پشتيبان گناهكاران نخواهم بود.

امـپـراتـور دسـتـور داد، آنـهـا را بـه كـليـسا ببرند و دختران زيبا را به آنها نشان بدهند، (به نـمـايـش بـگـذارنـد) اگـر بـه آنـان عـلاقـه مـنـد شـدنـد، وعـده وصل بدهند، به شرطى كه پيشنهاد امپراتور را بپذيرند.

آنـهـا را بـه كـليـسـا بـردنـد، چـون چـشمشان به دختران زيبا افتاد، چشمها را به زير افكنده ، گفتند: اينجا شهوتخانه است ، نه پرستشگاه .

بـه امـپراتور خبر دادند كه آنها به دخترها، ميلى پيدا نكرده ، از آنان رو گرداندند. گفت : به آنـهـا بـگـوييد: اگر پيشنهاد مرا نپذيريد، شما را مى كشم . همه باخوشحالى گفتند: آرزوى ما كـشـتـه شـدن در راه خداست ؛ زيرا پيغمبر ما فرموده اگر در بستر بميريد، ممكن است به بهشت بـرويـد و مـمـكـن اسـت نـرويـد، ولى اگـر در راه خـدا كـشـتـه شـويـد، بـدون شـك اهل بهشت خواهيد بود.(28) ايمان ، اين گونه صبر و مقاومت سربازان اسلام را در برابر ترفندهاى دشمن ، شكوفا ساخت و عزّت اسلام و پيروان واقعى اش را به نمايش گذاشت .

ه‍ ـ تحكيم برادرى و روابط اجتماعى : ايمان روح برادرى را در جامعه ايجاد كرده ، پايدارى مى بـخـشد.

مؤ منان بر اثر ايمان ، با اخلاق پسنديده ، مهربانى و نرمخويى با همنوعان خود اُنس مى گيرند، در برابر آنان متواضعند، وظايف خود را در برابر آنها انجام داده ، حقوق همديگر را محترم مى شمارند.

قرآن كريم مى فرمايد:

(إِنَّماَالْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ)(29) به درستى كه ، مؤ منان با هم برادرند.

شهيد مطهرى در اين باره مى نويسد:

(آن چيزى كه بيش از هر چيز حق را محترم ، عدالت را مقدّس ، دلها را به يكديگر مهربان و اعتماد مـتـقـابـل را مـيـان افـراد بر قرار مى سازد، تقوا و عفاف را تا عمق وجدان آدمى نفوذ مى دهد، به ارزشـهـاى اخـلاقـى اعـتـبـار مـى بخشد، شجاعت مقابله با ستم ايجاد مى كند و همه افراد را مانند اعضاى يك پيكر به هم پيوند مى دهد و متحد مى كند، ايمان مذهبى است .)(30)

رابطه اخلاق و ايمان:

تـرديـدى نـيـسـت كـه دنـيـاى امـروز، بـر اثـر بـى پـنـاهـى و بـى ايـمـانـى مـى سـوزد. اگـر نـسـل جـوان در بـرابـر فرهنگ پست دنياى استكبار، ايمان واعتقاد به خدا داشته و خود را بنده او بداند، اعتمادش به او باشد و خود را از افسار گسيختگى و بى بند و بارى ، نجات داده و به وظـايـف بـنـدگى خود عمل كند، استعدادها و نيروهاى باطنى او، شكوفا مى شود. بخشش ‍ الهى و زيـنـت انـسـانـى كـه هـمـانـا داشـتـن اخـلاق پـسـنـديـده و سـجـايـاى اخـلاقـى اسـت ، شـامـل حالش مى گردد، بطورى كه پناهگاه مطمئن پيدا كرده و در بن بستهاى زندگى ، تن به خودكشى ، اعتياد، فحشا و مانند آن نمى دهد.