نظم و انظباط نسخه متنی

آفـريدگار جهان گرچه هنگام تولّد، وسايل و ابزار اكتساب را جزء ساختمان جسم او نساخته و بـه او
چـنـگـال پـلنـگ ، دنـدان شـيـر، بـال عـقـاب و پـاى آهـو نـداده ، امـّابـه او عقل ، درايت و
استعدادى داده كه با آنها مى تواند تمام نيروهاى سركش طبيعت را به بند كشيده و در خـدمـت مـنـافـع
خـود بـه كـار بـگمارد. همه جا و همه چيز را بزير سلطه خود بكشد و با سر پنجه علم گره هاى كور مشكلات
را بگشايد، باسلاح آتشين بر فرق دشمنان بكوبد و آنها را بـه ديـار عـدم بفرستد. با مته هاى عظيم دل
كوه را شكافته و با ابزار كشاورزى زمين را شخم زده و در آن بذر بپاشد، با پرو بال دانش ‍ چون عقاب در
فضاى بيكران اوج گيرد و در سطح مـاه فـرود آيـد و خـاك آن را به توبره كند و سنگ آنجا را به ارمغان به
زمين آورد. با كشتيهاى غول پيكر سينه امواج خروشان دريا را بشكافد و عرصه را بر نهنگان دريا تنگ
نمايد.

ولى واضـح اسـت كـه اين كارها براى يك فرد ميسر نيست كه به تنهايى انجام دهد، حتى بدون هـميارى
همنوعان خود قادر به تهيّه لوازم ساده زندگى خود نخواهد بود. زيرا گاهى دستيابى بـه چـيـزى يـا
سـاخـتـن كـالايـى بـسـتـگـى بـه پـروژه عـظـيـمـى دارد كـه هـزاران انـسـان در مـراحـل
گـونـاگـون آن بـايـد طـرح ريـزى و انـديشه و كار كنند و به همين جهت انسانها نيازمند هـمـكـارى و
تـشـريـك مـسـاعـى بـا يـكـديـگـرنـد و بـايـد بـه صـورت اجـتـمـاعـى وسايل زيست خود را فراهم
آورند و از اينرو است كه گفته اند انسان ذاتاً اجتماعى است .

جـامـعـه شـامـل افـرادى است با استعدادها، توان ها و سليقه هاى مختلف كه زمانى به اوج مقاصد عـالى
خـود خـواهـنـد رسـيد كه در تهيّه و بكاربردن ابزار، تملّك اندوخته هاى طبيعى ، توليد، تـوزيـع و
مـبـادله كالا، روابطى منظم و عادلانه داشته باشند. اگر زندگى اجتماعى خود را در چـهـار چوب
سازمانهايى با ضابطه هاى معيّن از سنت و اخلاق و دين به پيش ببرند، به عالى تـريـن مـدارج كـمـال
خـواهـنـد رسـيـد. و در مـقابل ، افرادى هم كه به حكم غريزه اجتماعى بودن (غـريـزه اى كه مشخصات
انسان را به عنوان يك موجود اجتماعى معين مى سازد) مجبور شده اند تا در چارچوب جامعه اى معين
گردآيند، اگر دچار بى نظمى شدند، شخصيت خود را از دست مى دهند و نـه تـنـهـا به صورت پاره هايى از يك
جامعه پر هرج و مرج در مى آيند بلكه به عناصرى تبديل مى شوند كه باعث تباهى خود و جامعه مى شوند.

جامعه اى كه نظم ندارد، هدف واراده ثابتى را تعقيب نمى كند و در مسير پرپيچ و خم زندگى و در دريـاى
مـتـلاطـم حـوادث روزگـار چـون كـشـتـى شكسته و بى لنگر دستخوش امواج خروشان گرديده و از رسيدن به
ساحل نجات باز مى ماند.

بى نظمى قوى ترين عامل ضعف و شكست جوامع بشرى و موجب توقف خيزشها و حركتهاى انسانى است و هر جامعه به
همان اندازه كه از نظم فاصله مى گيرد به شكست و ناكامى نزديكتر خواهد شد. ترديدى نيست كه داشتن انرژى
و قواى فكرى به تنهايى نمى تواند جامعه اى را به قله هـاى رفـيـع تـرقى و كمال برساند بلكه در سايه
سازماندهى و نظم صحيح روابط اجتماعى اسـت كـه افراد مى توانند فعاليّت مشترك خود را به انجام رسانده
و به يك عصر طلايى قدم نهند.

مـطـالعـه پـيـشـرفتهاى علمى و فنى جوامعى كه كارها و وظايف خود را بطور منظم انجام داده اند آدمى
را دچار شگفتى مى سازد كه چگونه كار و تلاش ‍ سازماندهى شده و منظم در مدت كوتاهى ، شاخص ارتقاء سطح
زندگى عمومى را بيش از حدّ انتظار بالا برده و تحولات هيجان آورى در آنها پديد آورده و چهره جامعه را
دگرگون كرده به طورى كه از يك جامعه كشاورزى سنتى به جـامـعـه پـويـاى صـنـعـتـى و يـا كـشـاورزى
بـسـيـار مـدرن متحول شده اند.

آنـان كـه در زندگى برنامه منظمى نداشته و هدف خاصى را تعقيب نمى كنند، مجبورند هر روز مسير فكرى خود
را عوض كنند، در نتيجه در جنگل تصميمات رنگارنگ آرمانهاى خود سردر گم مى شـونـد و دائم راهـى را
رهـاسـاخـتـه راه ديـگـرى در پـيـش مـى گـيـرنـد و هـمـيـن كـه بـه مـشـكل يا مانعى رسيدند عقب
نشينى مى كنند. انسان بى نظم اگر معتقدات خوبى هم داشته باشد نـتـيـجه مطلوبى از آن نمى گيرد و
معتقداتش مانند مصالح ساختمانى است كه بى حساب رويهم ريخته و ساختمان مرتبى را تشكيل نداده است .

در زنـدگـى نـوابـغ بـزرگ جـهـان ، آنـهـا كـه تـوانستند با فروغ انديشه خود گوشه اى از شـبستان