علم على (ع ) - علی (علیه السلام) در آینه نهج البلاغه نسخه متنی

((آه چقدر سخت است آتشى كه كبدها را مى سوزاند و گوشت ها را آب مى كند.)) پس اشك از چشمان شريفش جارى شد، بعد حضرت آن قدر گريه كرد كه من حس و حركتى از ايـشـان نـديـدم . بـا خـود گـفـتـم شايد حضرت خوابش برده است . نزديك او شدم ديدم حـضـرت نـظـيـر تـخته چوبى افتاده و حركت نمى كند. با خود گفتم ((انا لله و انا اليه راجـعـون )) و بـا شـتـاب بـه مـنـزل حـضرت رفتم و آنچه را واقع شده بود به همسرش ‍ حـضـرت فـاطـمـه زهرا(س ) عرض كردم و گفتم گويا على (ع ) دار فانى را وداع كرده ، فـاطـمـه (س ) فـرمـود: اى ابو درداء واللّه اين غش است كه على از خشيت خدا دچار شده است ^(39)؛ نـمـاز حـضـرت از هـمـه افـراد، بيشتر و روزه اش زيادتر بود. پيشانى مباركش از زيادى سـجـده پينه بسته بود و نسبت به اداى مستحبات خصوصاً نماز شب جدّيتى فراوان داشت . در ليـلة الهـريـر در جـنـگ صـفين براى ايشان زيراندازى انداخته بودند و حضرت بر آن ايستاده و نماز مى خواند. در آن حال ، تير از چپ و راست او مى گذشت و بر زمين مى افتاد و آن حـضـرت اهـمـيـتـى بـه آن هـا نـمـى داد و بـه نـمـاز خـود مشغول بود.

امام درباره عبادت خود عرضه مى دارد:

((خـدايـا تـو را از تـرس جـهـنـّم و نـيـز بـه تـمـنـاى بـهـشت بندگى نمى كنم ، لكن به دليل اهليّت تو براى عبادت ، تو را بندگى مى كنم .^(40))) ((نـوف بـكـالى )) روايـت مـى كـند كه : ((شبى را نزد امير مؤ منان (ع ) به سر بردم . او تـمام شب را به نماز مشغول بود و هر ساعتى كه مى گذشت بيرون مى رفت و به آسمان مـى نـگـريـسـت و قـرآن تـلاوت مـى نمود.

چون پاسى از شب گذشت نزد من آمد و گفت : اى نوف ! خفته اى يا بيدار؟ گفتم : بيدارم و شما را نظاره مى كنم .

فـرمـود: ((اى نـوف ! خـوشـا بـه حـال زاهـدان در دنيا، رغبت كنندگان به آخرت ، آنان كه فـرش زمـيـن را بـرگزيده و خاك آن را به سرگرفته و آب آن را عطر ساخته اند. قرآن لبـاس ‍ رويـيـن و دعـا پـوشـش زيـريـن آنـهـا اسـت و چـون عـيـسـى بن مريم از دنيا بريده اند.^(41))) توجه آن حضرت به عبادت خداى متعال چنان بود كه هرگاه وقت نماز فرا مى رسيد، چهره مـباركش متغير مى شد و بر خود مى لرزيد. به او گفتند: اين چه حالتى است كه به شما دست مى دهد؟ فـرمـود: ((وقـت اداى امانت الهى رسيده است . امانتى كه خداوند بر آسمان ها و زمين عرضه نمود و آنها از پذيرش آن امتناع كردند و انسان با ضعف و ناتوانى خود، آن را پذيرفت و نمى دانم آيا به خوبى از عهده آن برمى آيم يا نه ؟^(42))) از امـام صـادق (ع ) روايـت اسـت كـه : ((على (ع ) در اواخر عمر شريفش هر شبانه روز هزار ركعت نماز مى خواند.^(43)))

علم على (ع )

عـلى (ع ) دسـت پـرورده مـكـتـب وحى و شاگرد هميشه همراه پيامبر(ص ) بوده و پيوسته از سرچشمه زلال معارف الهى سيراب مى شده است . على (ع ) وصى ، وزير، جانشين و برادر حـضـرت رسـول (ص ) است . آن حضرت علم خويش را از پيامبر اكرم (ص ) گرفته است . خـطـبـه ها و كلمات آن حضرت كه بخشى از آنها در ((نهج البلاغه )) گرد آمده است ، سند زنده و گويايى است بر اين معنا كه كلام ايشان فوق كلام مخلوق و دون كلام خالق است .

آن حـضـرت بارها به مردم مى فرمود: پيش از آن كه از ميان شما بروم آنچه مى خواهيد از من بپرسيد.

در خطبه اى مى فرمايد:

((اَيُّهـَا النـّاسُ سـَلُونـى قـَبـْلَ اَنْ تـَفـْقـِدُونـى فـَلاََنَا بِطُرُقِ السَّماءِ اَعْلَمُ مِنّى بِطُرُقِ الاَْرْضِ...))^(44) اى مردم از من بپرسيد پيش از آن كه مرا نيابيد كه من به راه هاى آسمان داناترم از راه هاى زمين ... .

پيداست كه كسى جز على (ع ) و فرزندان معصومش جراءت نداشته و ندارد كه چنين سخنى را بر زبان آورد.

كـمـيـل بـن زيـاد از يـاران خـاص حـضـرت عـلى (ع )، مـى گـويـد: روزى على (ع ) دست مرا گـرفـتـه به