باز مى نويسند: مردم كوفه از روى ترحم و دلسوزى نان و خرما به دست كودكانى كه در ميان اسيران بودند مى دادند و ام كلثوم آنها را مى گرفت و بر زمين مى افكند و فرياد مى زد: اى اهل كوفه صدقه بر ما حرام است(1)!

تدريجاً از اين گفتگوها مردم دانستند كه اينها خاندان امام حسين (ع) هستند و سرهايى هم كه بر نيزه است سر آن حضرت و جوانان و ياران اوست.

هياهو در شهر پيچيد و مردم گريه كنان به سرعت خود را به مسيرى كه آنان را به سوى دارالاماره مى بردند رسانده و مشغول تماشا شدند و آن مناظر رقت بارى كه ديدن آن را باور نداشتند از نزديك مى ديدند.

ييكى از شاعران پارسى زبان آن منظره را به نظم درآورده و از زبان زينب اين چنين مى گويد:

از يك سو يادگار برادرش:

حضرت على بن الحسين را دست بسته و سوار بر شتر برهنه به صورت اسيرى دستگير شده در غل و زنجير مشاهده مى كند و از سوى ديگر سربريده برادر عزيز و محبوب خود را ـ كه عشق و علاقه به او زينب را به اين سفر كشانده ـ برفراز نيزه مى نگرد.

خواهران و برادرزادگان و زنان ديگر را با سروصورت باز و به شكل اسيران خارج از دين اسلام در ميان مردمى مى بيند كه آن همه محبت و بزرگوارى از پدرش على (ع) ديده بودند و بدو ارادت مى ورزيدند.

كودكان بى پناه و معصومى را كه آن همه گرسنگى و تشنگى و رنج و تعب ديده و آن همه كتك از اين سربازان و مردم بى شرم خورده با قيافه هاى لاغر و رنگهاى زرد و پريده مى نگرد.

اما در برابر همه اين مناظر دلخراش و مصيبتهاى كمرشكن… به ياد رسالت تاريخى خود مى افتد; آن رسالتى كه خداى تعالى به دوشش نهاده و عشق به حق و ايمان به خدا وى را به قبول اين مسؤوليت پرخطر واداشته و براى رساندن اين بارسنگين كمر همّت بسته و به همه اين مصيبتها تن داده و در ميان اين درياى پرتلاطم و خروشان بلا گام نهاده است همان رسالتهايى كه پيش ازاين ذكر شد; يعنى رسالت بيدار كردن مردم فريب خورده رسالت بيان مظالم و جنايتهاى دستگاه جبار و طاغوتى يزيدبن معاويه رسالتى كه به دنبال رسالت