نسخه اي خطي از كتابي نفيس در شرح دعاي «عرفه» ابا عبدالله الحسين ـ ع ـ نزد اين جانب محفوظ است كه به «مظهر العجائب و منبع الغرائب في شرح دعاء سيدنا الحسين بن علي بن ابي طالب عليهما السلام» نامبردار مي باشد. از كتاب مزبور، كه شرحي عرفاني و حكمي بر دعاي «عرفه» است و از بهترين، مهمترين و پرارزشترين كتابها در شرح و گزارش دعاي حضرت سيدالشهداست، با همه علاقه مندي و جستجو، نسخه ديگري نديده و نيافته ام و همچنان سخت مشتاقم كه نسخه اي ديگر از آن به دست آورم و به تصحيح و چاپ آن، توفيق يابم (ان شاء الله!) . چه، نسخه اين جانب، آكنده از غلطها و لغزشهاي املايي است.پدرم، مرحوم حجه الاسلام والمسلمين سيد محمد حجّتي حسيني (اعلي الله مقامه الشريف) ، به اين كتاب، علاقه خاصي داشت و بارها به اهميت و ارزش محتواي آن اشارت مي فرمود. اين بنده نيز وقتي در جستجوي سِرّ دلبستگي پدر به اين كتاب، مقداري از آن را مورد مطالعه قرار دادم، آن را سرشار از مطالب بسيار مفيد و سودمند در شرح دعاي «عرفه» حضرت سيدالشهدا ـ ع ـ يافتم و پس از تفحّص احوال مؤلّف، دريافتم كه وي، از بزرگان علم و از عرفاي برجسته به شمار است.مرحوم خوانساري[1] (رضوان الله عليه) در معرّفي مؤلف كتاب مي نويسد:«السيد الأصيل والفاضل النّبيل، خلف بن السيد عبدالمطّلب بن السيد حيدر بن السيد محسن بن السيد محمد الملقّب بالمهدي بن فلاح الموسوي الحويزي المشعشعي...» و سپس اضافه مي كند كه وي، از معاصران شيخ بهايي و ميرزا محمد استرآبادي است و كتابهاي متعدّد و سودمندي در حديث و كلام و منطق و نحو و امثال آن دارد و در اين شمار، از كتابي با عنوان «مظهر العجائب» يا «مظهر الغرائب» در شرح دعاي «عرفه» ياد مي كند.در كتاب «رياض العلماء»[2]، در شرح احوال وي آمده است:«سيّد خلف، زاهدي مرتاض بود كه غذايش بس ساده و لباسش خشن، و از نظر عبادت نيز ضرب المثل بود. و تا وقتي كه بينايي خود را از دست نداده بود، در تمام ايام سال روزه دار بود و نمازهاي نافله اش ترك نمي شد و در ايام هفته تا هر شب جمعه قرآن را ختم مي كرد، و مع هذا از شجاعترين و پرمهابت ترين مردم عصر خود به شمار مي رفت و داراي عزمي قاطع و قلبي نيرومند بود».سيد خلف در مقدمه اين كتاب، درباره سبب تصنيف آن مي نويسد:اطلاع يافتم كه مولاي ما امام حسين (عليه السلام) را دعايي است كه در عرفات خوانده مي شود؛ لذا در صدد به دست آوردن آن برآمدم و سعي و كوشش خود را براي يافتن آن به كار گرفتم تا آنكه خداوند متعال مرا به حج موفق ساخت و چنان موقفي را درك كردم و در زير چادري به سر مي بردم كه در مقابل چادر عالم رباني علامه عصر... ميرزا محمد استرآبادي قرار داشت و با هم همين دعاي عرفه را زمزمه مي كرديم تا خواندن آن را به پايان رسانديم. آنگاه وي (استرآبادي) به من گفت: «بجاست اين دعا، شرح و گزارش شود؛ پس تو آن را شرح كن.» و چون امتثال امر او را فرض و واجب برمي شمردم، به شرح آن آغاز كردم، و سرانجام به اتمام آن موفق شدم.اينك، ترجمه بخشي از آن كتاب نفيس عرفاني:
لطفا منتظر باشید ...
