مقدمه - شرح چهل حديث از حضرت مهدى (عجل الله تعالی فرجه) نسخه متنی

مقدمه

يكى از باورهاى مشترك بين اديان، انديشه ى نجات بخش است.[1] عنصر مرتبط، انتظار فرج است. انتظار، دعوت به حماسه و اقدام، دين دارى، استوارى ابعاد توحيدى و اعتقادى و عملى است. امام صادق(عليه السلام)مى فرمايد: «براى صاحب الامر غيبتى طولانى است، در اين دوران هر كسى بايد تقوا پيشه سازد و چنگ در دين خود زند. هر كس خوش دارد در شمار اصحاب قائم باشد، بايد چشم به راه باشد و پارسايى پيش گيرد و كردار با ورع داشته باشد.»

پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) مى فرمايد: «خوشا به حال منتظرانى كه به حضور قائم برسند. آنان كه پيش از قيام او نيز پيرو اويند با دوست او عاشقانه دوست و موافق اند و با دشمن او خصمانه دشمن و مخالف اند.

منتظران واقعى بايد حضرت حجت را بشناسند و نسبت به عصر مهدى آگاهى كامل داشته باشند. مؤمنان به مهدويت بايد بدانند كه مهدى(عليه السلام) در برابر جلال خداوند، بسيار فروتن، عادل و حق گراست; دين اسلام به دست او عزيز گردد; او به دنيا دل نبندد و سنگى روى سنگ نگذارد; در حكومت او به احدى بدى نرسد، مگر آن جا كه حد خدايى بر او جارى گردد. مهدى(عليه السلام)مانند امير المؤمنين زندگى مى كند. نان خشك مى خورد و با پارسايى زندگى مى كند; عصر مهدى(عج) به گونه اى است كه هر كس در اثر دوستى و يگانگى، هرچه نياز دارد از جيب ديگرى برمى دارد; مؤمنان در معاملات دنبال سودجويى نيستند; كينه ها از دل ها بيرون مى رود; همه جا را آسايش و امنيت فرامى گيرد; مهدى(عج)، حق هر حق دارى را مى گيرد و به او مى دهد، حتى اگر حق كسى زير دندان ديگرى باشد، از زير دندان انسان متجاوز بيرون مى كشد و به صاحب حق بازمى گرداند; كاخ ها را ويران مى سازد و ارتش ظالمان و طاغيان را از دم تيغ مى گذراند».

كتابى كه پيش روى خوانندگان محترم است، شرح و بسط چهل چراغ فروزان و چهل گوهر درخشان ولايت مهدويت است كه محقق فرزانه، جناب حجة الاسلام على اصغر رضوانى آن را به تحرير در آورده است و دل هر مؤمنى را روشن مى سازد.

در پايان از همه ى دست اندركاران مركز مطالعات و پژوهش هاى حوزه ى علميه كه در آماده سازى اين اثر تلاش نموده اند; به ويژه جناب آقاى محمدى، مدير گروه مهدويت، صميمانه سپاس گزارم.

عبدالحسين خسروپناه

جانشين مركز مطالعات و پژوهش هاى فرهنگى حوزه ى علميه

هشتم مهرماه 1382، مصادف با سوم شعبان المعظم 1424

[1]. مشاركت اين انديشه در آيين زردشت، كتاب اوستا، آيين هندو، بودا، يهود، مسيحيت و منابع مسلمين، اعم از شافعى، مالكى، حنبلى، حنفى و ساير مكاتب عرفانى به تواتر ذكر شده است.