در مدح و تولد امام عصر عليه السلام 

چون نبوديم مرد ميدانش
 

همه گشتيم نقش ايوانش
 

زآن دهان غنچه بايد از غيرت
 

بدامن دَرد گريبانش
 

در گريبان كشيد سر، خورشيد
 

ز آفتاب رخ درخشانش
 

باغبانى كه نار پستان يافت
 

چه تعلق به نار بُستانش
 

با پريشانيم عجب جمع است
 

خاطر طرّه پريشانش
 

گوهر از قعر بحر مى آيد
 

به تماشاى آب دندانش
 

حيرتى دارم از چنين رخسار
 

هم از آن كس كه نيست حيرانش
 

به غلامى دهد گرش بيند
 

يوسف خويش ، پير كنعانش
 

مى پرستند چون صنم در دير
 

همه كافر و مسلمانش
 

چند باشى دلا ز بى باكى
 

ايمن از سِحر چشم فتانش
 

از جراحات دل توان دانست
 

حِدّت تيرهاى مژگانش
 

تا چه آيد به دل چه مى گذرد
 

از دل كوه برق پيكانش
 

عار دارد ز ملك اسكندر
 

تشنه فيض آب حيوانش
 

از سِرشكم جهان چو دريايى است
 

لاشه من ، اسير طوفانش
 

بس كه چون مرغ شب زدم فرياد
 

در غم روزگار هجرانش
 

داد جان را سروش عالم غيب
 

مژده اى از وصال جانانش
 

كز وجود امام خاتم كرد
 

ختم حق برزمانه احسانش
 

چهره بنمود شاهد ازلى
 

به ستمديدگان هجرانش
 

پرده از چهره برگرفت زمهر
 

ريخت سنگ جفا زد امانش
 

كرد از اين جلوه ، ختم نور ازل
 

بر صف كاينات جولانش
 

سر فخر زمين از اين مولود
 

بَر شد از آسمان و كيوانش
 

حجّة اللّه مهدى موعود
 

مظهر دين حق و برهانش
 

زاده عسكرى ، سمىّ رسول
 

نجل زهرا و نخل بستانش
 

جانشين محمّد مختار
 

عترت خاص و عين قرآنش
 

همچو شير خدا به پيكر كفر
 

ضيغم ذوالفقار غژمانش
 

درَوَد شرك را ز روى زمين
 

همچون خاشاك ، داس برّانش
 

گرگ با پاس او برد هرروز
 

شكوه ميش ، پيش چوپانش
 

پيش آهو ز بيم او از عذر
 

مى كند شير شرزه دندانش
 

با قضاى خدا سيره خلق
 

چيست جز مشتها به سندانش
 

از خدا منتى به عالم نيست
 

بيشتر از وجود ذى شاءنش
 

عيسى و خضر، از پيش به نماز
 

بهر شاگردى دبستانش
 

جنّت و دوزخند روز جزا
 

مزد شكر و جزاى كفرانش
 

گويى اين طارم بلند اساس
 

همچون گويى است پيش چوگانش
 

بى نفاذش نبود روز ازل
 

اثرى از سپهر و سكّانش
 

از عدم كاروان هستى كرد
 

عزم جنبش زعزّ فرمانش
 

اى شهى كز ولايت ابراهيم
 

نار نمرود شد گلستانش
 

دست لطفت ببرد از آدم
 

ذلّت دستبرد شيطانش
 

جز پناهت نبرد يوسف را
 

به عزيزى ز ذلّ زندانش
 

اى سحاب كفت زفيّاضى
 

خجلت ابر كاه يارانش
 

غرفه را چون فتد به بحر گناه
 

لطف كن ورنه برد طوفانش
 

دستگيرى كن از وفا ورنه
 

سير آفات كند بنيانش
 

تا خدايى كند خداى جهان
 

آنكه عام است لطف و احسانش
 

خاصه لطف كردگار بواد
 

آنكه محكم به توست پيمانش
 

ايضا: در مدح و تولّد امام عصر عجل اللّه تعالى فرجه
رختم بكشيد سوى بستان
 

كآمد به نوا هزاردستان
 

شد زاغ ز باغ و باز آمد
 

بلبل به هزار شور و افغان
 

شد داغ دل خورنق و تنك
 

باغ از گل و لاله هاى نعمان
 

شد بحر معلق از هوا ابر
 

دُر پاش زقطره هاى باران
 

اين بحر بود وگرنه كى ابر
 

باريده به دشت ، دُرّ و مرجان ؟
 

صحرا و چمن زلاله و گل
 

شد كان يمن كُهِ بدخشان
 

اين سحر نسيم نوبهارى است
 

يا شعبده اى ز ابر نيسان ؟
 

شايد كه پى تفرج از خلد
 

آيد سوى لاله زار رضوان
 

گل شد بصرى چو طلعت دوست
 

شد سرو سهى چو قد جانان
 

گرديد بنفشه چون خط يار
 

چون زلف نگار گشت ريحان
 

سنبل به كمال سرو مشغول
 

بلبل به جمال گل در الحان
 

قمرى گويى كشد چو مقرى
 

صوتى به ثناى حق ز قرآن
 

گويى ز بهشتِ عدن خيزد
 

اين باد كه مى وزد بهاران
 

ليكن نه گمان به باغ فردوس
 

سروى چو تو مى رود خرامان
 

با اين همه برگ و ساز الحق
 

بى باده و ساده زيست نتوان
 

اى ترك بيار مى كه زين پس
 

يكدم نتوان نشست پژمان
 

زآن مى بده از اثركه در تن
 

گرديده بود چو خون به شريان
 

زآن باده كه مور اگر بنوشد
 

گيرد سر راه بر سليمان
 

زآن مى كه ز شهر عشقبازى
 

معزول كند خيال حرمان
 

جامى بده و به رقص برخيز
 

آبى بده آتشيم بنشان
 

جمعيت خاطر دگر نيست
 

زان طرّه كه كرده اى پريشان
 

دستان كنى آخرم به خون رنگ
 

زين دست كه مى كنى تو دستان
 

مه ديده كجا كسى لب بام
 

يا سرو چمان به صحن بستان
 

يعقوب دگر پسر نخواهد
 

بوى تو اگر رسد به كنعان
 

خورشيد به پيش ماه رويت
 

حر با صفت است مات و حيران
 

با ياد تو خوش دلم درين دشت
 

بر ديده خلد كَرم مغيلان
 

سيلى چو تو كس نديده هرگز
 

ويران كن خانمان ايمان
 

شد فتنه عشق تو جهانگير
 

اى فتنه عقل و آفت جان
 

اين فتنه آخر الزمان است
 

يا فتنه آن دو چشم فتّان ؟
 

جامى دگرم بده كه دوشين
 

يا نغمه هزار در گلستان
 

مى خواند به صد شعب كه گرديد
 

هنگام قدوم ماه شعبان
 

آن مه كه به نيمه اش تمام است
 

بر خلق ز كردگار احسان
 

آن مه كه يسار شد جهان را
 

از يمن تولد جهان بان
 

غوث دو جهان امام غايب
 

والى زمن ولى يزدان
 

آن سايه كردگار كامروز
 

در سايه خود گرفت كيهان
 

بنهاد قدم به ملك هستى
 

تا هستى از او رسد به سامان
 

آن گنج نهان كه شد در اين وقت
 

بر خلق زلطف حق نمايان
 

از بهر قصاص ظالمان را
 

شد نور جلال حق فروزان
 

يا نور ازل پى تجلّى
 

آورده به كاينات جولان
 

يا خود ز فروغ پرده را سوخت
 

تا بنده رخش چو ماه كنعان
 

او صاحب امر وآمر امر
 

از عالم امر تا به امكان
 

زين كون و مكان مراد يارى
 

بل از همه ما يكون و ما كان
 

نور احد و سليل احمد
 

بر وحدت حق يگانه برهان
 

فرمانده سير چرخ و انجم
 

راننده ابر وباد و باران
 

بابش حسن و رود به نسبت
 

تا فاطمه و علىّ عمران
 

بر خاتم اوصيايى ، او را
 

از خاتم انبياست فرمان
 

شد ختم دوازده شه دين
 

بر امر خداى فردِديان
 

گفتم به كفش زفيض عامش
 

آنجا كه تويى كجاست عمان
 

آرى عمان نكرده هرگز
 

يك كون و مكان به خويش مهمان
 

با خاك رهش نه گر رهى جست
 

جان بخش نمى شد آب حيوان
 

روزى كه به انتقام خيزد
 

از چرخ فتد زبيم كيوان
 

از ايمن او قضا پى حكم
 

از ايسر او قدر به فرمان
 

تا تيشه زند به بيخ بيداد
 

تا ريشه كند ز غرس طغيان
 

تا سست كند ز جور بنياد
 

تا سخت كند ز عدل بنيان
 

هنگام نبرد ذوالفقارش
 

غران سپهش به روز ميدان
 

بر خرمن ظلم ، برق خاطف
 

بر خانه كفر، سيل غران
 

از كشته و خون شرك آرد
 

دريايى و كوه در بيابان
 

تا شرع نبى به هفت اقليم
 

رايت كشد از جيوش ايمان
 

گيتى به ارم كند نكوهش
 

نازد به بهشت عدن بستان
 

از معدلتش شده فراموش
 

از خاطر بحر نام طوفان
 

شد طعمه برّه كلّه گرگ
 

شد چشمه سوسمار ، ثعبان
 

ز آهو بره شير، در تزلزل
 

از پنجه سعوه باز، لرزان
 

در پيش غزال ، ببر، در كوه
 

كندى پى عذر چنگ و دندان
 

نيزار نگرد پلنگ بر عزم
 

در جفن فرو رودش مژگان
 

در وصف كمال او مديحم
 

گرچه نه براوست هيچ نقصان
 

ليكن پى استغاثه كردم
 

در نزد وى اين چكامه عنوان
 

وينك برمش به ذكر و حاجات
 

از مطلع تازه اى به پايان
 

اى جان جهان و قبله جان
 

جانها به فراق تو گروگان
 

از خلق تو كرد ختم منّت
 

امروز به ما خداى منّان
 

تا چند ز هجر خودگذارى
 

ما را به غم و رهين خذلان
 

تا چند كند جهان فرتوت
 

ما را هدف خدنگ حدثان
 

خوددانى و هم خدا كه دردهر
 

ديگر نه به جاست يك مسلمان
 

يك روز چو مرتضى بكش تيغ
 

يك ره چو نبى بيار قرآن
 

يك روز به اژدها بده حكم
 

ما را بِرَهان ز زخم ماران
 

وقتى نظرى بكن ز راءفت
 

بر خجلت من ز فرط عصيان
 

يك جا به كف ملامت از جرم
 

يك جا به كمند كين دوران
 

آنى تو كه رفت از تويوسف
 

بر مسند خسروى ز زندان
 

آنى تو كه بر خليل آتش
 

كردى ز تلقى گلستان
 

آنى تو كه از درخت ، گفتى
 

پس راز نهان به پور عمران
 

آنم من مجرم آنكه دارد
 

ننگ از گنهم به خويش شيطان
 

آنم كه زظلم و فتنه ضحاك
 

باشد بر من چو شيخ صنعان
 

آنم كه به نعمت خداوند
 

دارم عوض سپاس كفران
 

با اين همه بد فعالى خويش
 

دارم ز خدا اميد غفران
 

از آنكه بدان غياث كونين
 

ناديده محبّم و ثنا خوان
 

وين طرفه كتاب نجم ثاقب
 

زين رو سيه آمده به سامان
 

شايسته درگه تو گر نيست
 

بر دعوى بنده هست برهان
 

شاها زغمان دل چه گويم
 

پيش تو كه هيچ نيست پنهان
 

افتاد گِيَم به دهر دانى
 

بيچارگيم به پاىِ ميزان
 

گرلطف كنى شهم بدارين
 

ورنه من و در دوكون خسران
 

نوميد مكن ز خود وفا را
 

گرچه نه به لطفِ تست شايان
 

تا كرده خدا براى هر درد
 

آماده چو رزق مرد درمان
 

درد تو هر آنچه سخت باشد
 

بادات به جان دوستداران
 

غزل : در مدح امام عصر عليه السلام  
نيست آن دم كه سوى ما به كَفَتْ سنگى نيست
 

يا كه اندر دلِ سنگت هوس جنگى نيست
 

شاهدان را همه آهنگ سماع است و نشاط
 

يا مر تو را جز پى يغماى دل آهنگى نيست
 

هر دم از رنگ دگر مى بَريم عقل و تو را
 

نيست هيچ ازحركاتت كه زنيرنگى نيست
 

آن دمى را كه به رنگى ببرى صبر و قرار
 

گويدم عقل كه بالاتر از اين رنگى نيست
 

دم ديگر كه به رنگ دگر آهنگ كنى
 

خود بفهمم كه مرا نزد تو فرهنگى نيست
 

واعظم خواند كه در خون زندم چنگ به وعظ
 

نتوان رفت به بزمى كه دف و چنگى نيست
 

زنگ شمشير ز خونم ببر و ايمن باش
 

كه مرا از تو بر آيينه دل زنگى نيست
 

من به كنج غم و ياران سوى صحرا به نشاط
 

غير من در همه شهرِ تو دلتنگى نيست
 

در همه كوه و بيابان دگر اى سنگين دل
 

نا شكسته به سر از دست غمت سنگى نيست
 

گام بر نام بنه اوّل و آنگاه به راه
 

كاندر اين راه به جز نام دگر ننگى نيست
 

قدمى بيش نباشد ز هوس تا ره عشق
 

از در صومعه تا ميكده فرسنگى نيست
 

ساقيا بوسه پى باده بده ز آن لب قند
 

كه به شيرينىِ تنگ شكرت تنگى نيست
 

همه روز از گل رويش غزلى گوى و بنال
 

كاندراين باغ وفا چون تو شباهنگى نيست
 

خبر مهدى موعود به شاهان بدهيد
 

تا بدانند جز او صاحب او رنگى نيست
 

بر در پير خرابات رهى بايد كرد
 

تكيه بر دولت صاحب كُلَهى بايد كرد
 

هر شب آه دلى آن سوى روان بايد داشت
 

عرض حاجات به هر صبحگهى بايد كرد
 

هدف تير ملامت چو گدايان تا چند
 

خويشتن را هدف تير شهى بايد كرد
 

تا شَوى مورد بخشايش درياىِ كرم
 

خويش را غرقه بحر گنهى بايد كرد
 

پاى از بزم دف و باده نبايست كشيد
 

دست در زلف بت ساده گهى بايد كرد
 

تا به پايان برسد قصّه شبهاى دراز
 

قصّه اى از سر زلف سيهى بايد كرد
 

مهر اگر نور به مه داد ولى كسب ضياء
 

بهر خود هر دمش از روى مهى بايد كرد
 

از ازل تا به ابد ديده رحمت باز است
 

پس به ما هم ز ترحّم نگهى بايد كرد
 

گر طربخانه جاويد وفا مى خواهى
 

بر در ميكده ات خانگهى بايد كرد
 

در دل مظهر حق حجت قائم ، مهدى
 

از ره طاعت و اخلاص رهى بايد كرد
 

رباعى : در مدح امام عصر عليه السلام  
تنگ است بسى به سينه ام راه نفس
 

از بس كه به راه حق نمى بينم كس
 

پر گشته جهان سراسر از ظلم و نفاق
 

اى پادشه عصر به فرياد برس