مرحوم شيخ مفيد نقل مى كند: چون اسماعيل در ميان هفت فرزند ذكور امام صادق ـ ع ـ از نظر سن بزرگترين آنان و از لحاظ لياقت و شايستگى از مقام ارجمندى برخوردار بود و لذا محبت، عنايت، اعزاز و اكرام آن حضرت را بيش از بقيه به سوى خود جلب كرده بود و به همين دو جهت عده اى از شيعيان امام صادق فكر مى كردند پس از آن بزرگوار، امامت به وى منتقل خواهد شد ولى او در حال حيات پدر بزرگوارش در عُريض(7) از دنيا رفت و تابوتش بر روى دوش مردم به مدينه منتقل و در كنار بقيع دفن گرديد.شيخ مفيد مى افزايد: و روايت شده است كه امام صادق ـ ع ـ در مرگ اين فرزند جزع و بى تابى زياد مى نمود و به شدت اندوهگين بود; به طورى كه در پيشاپيش جنازه اش، با پاى برهنه و بدون عبا حركت مى كرد و به هنگام تشييع دستور داد چندين بار تابوت را بر زمين نهادند و كفن از صورت فرزندش كنار زد و به صورتش تماشا نمود. منظور آن حضرت از اين عمل اين بود كه مرگ اسماعيل بر همگان معلوم شود و براى كسى در مرگ وى شك و شبهه اى باقى نماند و اين فكر كه شايد او امام پس از پدرش باشد، بكلى از ذهنها زدوده شود. از اين رو پس از مرگ اسماعيل ـ رحمة الله عليه ـ كسانى كه گمان مى كردند او در آينده به مقام امامت خواهد رسيد، به اشتباه خود پى بردند و از عقيده خويش برگشتند ولى تعداد اندكى از كسانى كه در مناطق دور زندگى مى كردند و رابطه با شخص امام و اصحاب آن حضرت نداشتند، در عقيده خويش مبنى بر زنده بودن اسماعيل و امامت وى بعد از امام صادق باقى ماندند.
لطفا منتظر باشید ...
