هدايت افراد و كمك محرمانه - چهل داستان و چهل حدیث از امام جعفر صادق(علیه السلام) نسخه متنی

هدايت افراد و كمك محرمانه

مسعدة بن زياد - كه يكى از اصحاب امام صادق عليه السلام و راويان حديث است - حكايت كند:

روزى از روزها در محضر مبارك امام جعفر صادق عليه السلام نشسته بودم، كه شخصى بر آن حضرت وارد شد و عرضه داشت:
ياابن رسول اللّه! پدر و مادرم فدايت باد، من همسايه اى دارم كه صداى موسيقى و رقص و ساز و آواز از منزلشان بلند است.

و من هرگاه براى قضاى حاجت به مستراح مىروم، صداى آن ها را كه مىشنوم، نشستن خود را براى شنيدن آن، طولانى مىكنم؛ آيا اين امر اشكال دارد؟

حضرت در پاسخ فرمود: اين كار را نكن.

آن مرد گفت: به خدا سوگند، من نزد آن ها نمى روم و فقط صداى آن ها را مىشنوم

حضرت فرمود: خدا تو را خير دهد، مگر كلام خداوند متعال را نشنيده اى كه مىفرمايد:

إ نّ السّمع و البصرء الفؤاد كلّ أ ولئك كان عنه مسئولاً(39)

يعنى؛ همانا گوش و چشم و قلب - شما انسان ها - مورد سؤال قرار خواهند گرفت.

مرد اظهار داشت: بلى، سوگند به خدا، اين آيه شريفه را از هيچكس نشنيده ام؛ و ان شاءاللّه از اين به بعد ديگر چنين كار خلافى را مرتكب نمى شوم و تكرار نخواهم كرد، و از خداوند متعال براى كار خلاف خود طلب مغفرت و آمرزش مىنمايم.

امام جعفر صادق عليه السلام فرمود:

تو چه كار زشتى انجام داده اى؛ و روزگار بدى داشته اى، و آيا اگر به همين وضع از دنيا مىرفتى چه مىكردى!

و سپس حضرت افزود: بايد از گناه خويش جدّا توبه و استغفار نمائى تا خداوند متعال تو را ببخشد و بيامرزد.(40)

روزى عُبّاد بصرى - در حالى كه لباس شهرت بر تن پوشيده بود - به محضر مبارك ابو عبداللّه امام صادق عليه السلام وارد شد.(41)

امام عليه السلام او را مخاطب قرار داد و فرمود: اى عُبّاد! اين چه لباسى است، كه پوشيده اى

عُبّاد در جواب حضرت گفت: آيا اين را هم بر من عيب مىگيرى

حضرت فرمود: بلى، چون رسول اللّه صلّى الله عليه وآله فرموده است:

كسى كه لباس شهرت بر تن نمايد و بپوشد، خداوند روز قيامت بر او لباس ذلّت و خوارى مىپوشاند.

عُبّاد گفت: چه كسى اين حديث را به شما گفته است!

امام عليه السلام فرمود: آيا مىخواهى مرا متّهم سازى

و آن گاه افزود: اين حديث را پدرانم از رسول خدا صلوات اللّه عليهم برايم بازگو كرده اند.(42)

همچنين آورده اند:
وقتى تاريكى شب همه جا را فرا مىگرفت، امام جعفر صادق عليه السلام كيسه اى را برمى داشت و در آن نان و گوشت مىريخت و بر دوش مبارك خود حمل مىنمود؛ و نيز با مقدارى پول بر مىداشت و به سوى محلّ سكونت نيازمندان و بى نوايان اهالى مدينه مىبرد؛ و آن ها را در بين آن ها تقسيم مىكرد، بدون آن كه آنان امام عليه السلام را بشناسند.

و هنگامى كه آن حضرت به شهادت رسيد و به لقاء اللّه پيوست، فقراء ديدند آن شخص گمنام ديگر نمى آيد، پس از مدّتى فهميدند كه او امام جعفر صادق عليه السلام بوده است.(43)