لطفا منتظر باشید ...
ورود به مكّه مكرّمه ـ سرزمين وحي:
«از ميان دريا ميقات يَلَمْلَم را (ديدم) و مُحرِم شدم. دو روز بعد، به شهر «چون دِه» رسيديم، در كنار دريا قرار دارد، آرامگاه حوّا نخستين زن عالم در آنجا است.» «مُحرم شدن» يكي از مراسم و اعمال مهمّ «زيارت خانه خدا» محسوب مي شود. چون زائر خانه خدا از روي دريا «ميقات» را نظاره كند، بايد فوراً لباس احرام بر تن بپوشد. كتاب «آداب و احكام دين آسماني» يكي از آثار مهمّ فقهي مسلمانان چين مي گويد: «مكّه پنج ميقات دارد، كه همگي محلّ بستن احرام براي زيارت خانه خدا است. ميقات شرقي را «ذات عرق» مي نامند، كه ميقات اهل عراق است. ميقات شمالي را «عرنه» مي نامند، كه ميقات اهل نجد است. ميقات غربي «جُحْفه» است كه ميقات اهل شام مي باشد. ميقات جنوبي را «يَلَمْلَم» مي نامند، كه ميقات اهل يمن است. ميقات مياني را «ذي الحُلَيفه» مي نامند، كه ميقات اهل حرم و مكّه است (؟). زائران خانه خدا كه از چهار سمت و منطقه حرم به ميقات وارد مي شوند، بايد فوراً لباس احرام بر تن بپوشند. متن «يادداشت هاي سفر به خانه خدا» نشان مي دهد كه روح الدين مافاچو به عنوان «مردي از مشرق زمين» در همان سال از ميقات يلملم، ميقات اهل يمن، وارد مسجد الحرام شده است. آداب و اعمال «مُحرم شدن» عبارتند از: «... ونخست خود را تميز و پاكيزه كرده، غسل مي كني; جامه ات را عوض كرده، عطر و بوي خوش به خود مي زني; نماز مي خواني و ذكر تسبيح و تهليل بسيار مي گويي، و ذكر تلبيه را با صداي بلند قرائت مي كني; لباس احرام به تن مي پوشي، سر برهنه، پاي برهنه، جامه زرد و بنفش نمي پوشي، نبايد ظاهر و لباست بد بو باشد، نبايد گُل و ميوه هاي خوش بو را استشمام كني. نبايد سر را شتستوشو كني. نبايد موي سر را بتراشي. نبايد سبيل را تميز و مرتب كني. نبايد ناخن را بچيني. بستن هر گونه آرايش و زينتي ممنوع است، هيچ موجود و جانوري را نكشي...». پس آنگاه، از انجام همه اعمال و مناسك حج، مي توان از احرام بيرون آمد و زندگي روز مره را از سر گرفت. «تا مكه، دو شب با شتر و يك شب با اسب و الاغ راه پيمودم. غروب روز بيست و هشتم، از «چون دِه» (جُدّه) بيرون آمدم، در اولين روز از ماه پنجم، اوّل سپيده دم به راه افتادم، به مكّه رسيدم. آن سال ماه هفتم از سال كبيسه در مشرق زمين (چين) بود، ماه زيارت (ذي حجّه) پس از يازدهمين ماه (قمري) قرار دارد. مراسم طواف و زيارت را انجام دادم.»* «*» گفتني است نظريات فقهي فوق موافق با فتاواي اهل سنّت است كه به جهت عدم تصرف در متن نوشته، عين عبارات را آورديم. مافاچو پس از ترك سرزمين چين و بعد از پشت سرگذاشتن يك سال و نيم از راه طولاني و پر مشقت. سرانجام به هنگام سپيده دمِ روزِ اوّل از ماهِ پنجم، تقويم كشاورزي چين برابر با سال 1843 ميلادي به مكّه مكرمه رسيد. روز بعد، به صفوف زائران خانه خدا پيوست. اعمال و مناسك حج، شامل بيتوته در منا، وقوف و نيايش در بيابان هاي اطراف مكّه، وقوف در عرفات، رمي جمرات، قرباني، خروج از احرام، طواف كعبه، استلام حجرالأسود، سعي ميان صفا و مروه، ديدار از چشمه زمزم، دست كشيدن بر پرده كعبه و وداع را انجام داد. «اوّل ديدم كعبه در وسط قرار دارد. مسجد الحرام كعبه را احاطه كرده پيرامون آن تقريباً چهار گوش است. (ديوار) سمت چپ و راست آن اندكي درازتر از جلو و عقب آن است. (در اين حال) صورتم به سمت شمال شرق و پشتم به سمت جنوب غرب بود. شكل كعبه مربّع چهارگوش است، ارتفاع آن از سطح زمين سه «جانگ» 62 و چند «چي» 63 است، پهناي آن دو «جانگ» و هفت است، پارچه اي ابريشمي با گل هاي برجسته كعبه را پوشانده است. درِ كعبه در طرف چپ (كعبه) تكيه دارد. سه «چي» و اندي از زمين فاصله دارد. حجرالأسود در كنج ديوار كعبه نصب شده است. در سمت چپ درِ كعبه حدود چهار «چي» و اندي فاصله دارد. اطراف آن با نقره و جواهر احاطه شده است. بزرگي آن به اندازه سر انسان است. بيست گام در پيش روي كعبه، مقام ابراهيم قرار دارد، و آن سنگ زير پاي ابراهيم در موقع ترميم و تعمير كعبه بوده است. بر روي آن سنگ جاي پايي هست، در داخل يك اتاق قرار دارد. مقام حنفي در سمت راست كعبه قرار دارد. ديوار قديمي (حطيم) هم هست. شكل ديوار قديمي مانند كمان نيم دايره است. ارتفاع آن به سينه آدم مي رسد. مردم آن را حجر اسماعيل مي نامند. بعضي مي گويند قبر وي زير آن قرار دارد. مقام مالكي در پشت كعبه و در سمت چپ مقام حنبلي قرار دارد. در ازاي صحن مسجد الحرام در سمت چپ و راست حدود 50 «جانگ» و (درازاي) جلو و عقب آن حدود چهل «جانگ» است، در مجموع سي و نه مدخل دارد، در نوزده مكان قرار دارند: در طرف مقابل (مشرق) باب علي است، كه مجموعاً سه مدخل دارد; در طرف راست (شمال) باب الدريبه يك مدخل، باب الزياده سه مدخل، باب القطبي يك مدخل، باب الباسطيه يك مدخل، باب العتيق يك مدخل. در طرف پشت سر (مغرب) باب عمره يك مدخل، باب ابراهيم يك مدخل، باب الوداع دو مدخل. در طرف چپ (جنوب) باب الجياد دو مدخل، باب التكيه دو مدخل، باب الشريف (قايتباي) دو مدخل، باب الرحمه دو مدخل، باب الصفا پنج مدخل، باب امّ هاني دو مدخل، باب البغله دو مدخل. صحن مسجد الحرام هفت مناره براي اذان دارد.» چينيان كعبه را «تيئن فانگ»64 (خانه آسماني) مي نامند. در كتاب «جي لو لي پيئن»65 اثري متعلّق به سال 1617 ميلادي در خصوص كعبه چنين آمده است: «نام آن عبادتگاه كعبه است، ديواري كهنه و قديمي از بيرون (اطراف) دور آن را گرفته است. آن ديوار چهار صد و شصت و شش مدخل (ستون هاي استوانه اي) دارد. در دو طرف هر مدخل، ستوني از يشم سفيد هست، در مجموع چهار صد و شصت و هفت ستون دارد، در سمت مقابل 99 ستون، در پشت سر 101 ستون، در سمت چپ 132 ستون و در سمت راست 135 ستون قرار دارد. آن خانه با چيدن سنگ هاي رنگارنگ روي هم بنا شده است. چهارگوش و سقفي مسطّح دارد، داخل آن از پنج چوب بلند درخت عود (ساج) به عنوان ستون سقف استفاده كرده اند. و آن را با طلا پوشش داده اند، ديوار و خاك آن بوي گل رز و عنبر اشهب مي دهد; بوي خوش عطر بي نظير و تمام نشدني است. بر روي آن پوششي از جنس ديباي زر، كشيده اند. بر روي آن پرده دو رأس شير براي حفاظت از درِ آن كشيده اند. در سمت چپِ درِ آن خانه (حِجر اسماعيل)، آرامگاه حضرت اسماعيل پيامبر است. قبر او تمام از چيدن سنگ هاي قيمتي سبز رنگ بدون استفاده از گِل بنا شده است. طول آن يك «جانگ» و دو «چي»، ارتفاع آن سه «چي»، و پهناي آن پنج «چي» است. ديواري كه قبر را در برگرفته، با چيدن سنگ يشم سبز و زرد دلپذير بنا شده است. ارتفاع آن اندكي بيش از پنج «چي» است. ديوارهاي صحن معبد (مسجدالحرام) چهار گوشه دارد، چهار مناره بر فراز آن براي گفتن اذان ساخته اند. در طرف چپ و راست هر كدام دو مناره دارد، براي هر يك از ائمه مذاهب، كوشكي وجود دارد، كه با استفاده از سنگ يشم بنا شده است. بسيار مرتّب و منظّم و با شكوه است.» آنچه در بالا در باره مقياس، طرح و تركيب ساختماني «كعبه» ذكر شد، تقريباً با متن «يادداشت هاي سفر به خانه خدا» شباهت دارد. امّا نكته تقريباً شگفت انگيز آن است كه مطالب مافاچو حاصل سفر وي به سرزمين وحي و رؤيت عيني آن مشاهد شريفه است و نسبتاً كامل و دقيق و قابل اعتماد است. امّا مطالب كتاب «جي لو لي پيئن» گويا بر اساس شايعات و شنيده ها تنظيم شده، با وجود اين، محتوي و مضمون آن خالي از اغراق و مبالغه و نقاط ضعف نيست. كتاب «آداب و احكام دين آسماني» نيز چنين مي گويد: «خانه كعبه همان بيت العتيق است، اندازه آن خانه فراخ و مرتفع است، بر روي آن پرده اي است، بر چهار طرف آن آويخته، همه آن از ديباي زرباف بافته شده، زائران بر گرد آن پرده طواف مي كنند.» همين منبع در ادامه مي افزايد: «پرده خانه خدا، از ديباي زرباف درست شده، ضخامت آن نسبتاً درشت است، از رنگ هاي عجيب و غريب تشكيل شده، مردم در همه جاي جهان دوست دارند (قطعه اي) از آن داشته باشند، هر سال يكبار تعويض مي شود، پادشاه دستور مي دهد از پيش آن را تهيه كنند، تا موسم حج صبر مي كنند، پرده قديمي را با پرده جديد عوض مي كنند، پرده قديمي را به تعداد زائران خانه خدا شكافته و مي بريدند. و به هر يك قطعه اي مي دادند، مثل يك گنج از آن نگهداري مي كردند و آن را به ديار خود مي بردند، و آن تحفه و ارمغان سفر حجّ بود.» 1 . استاد حاج يوسف ناگوا چانگ مدرس مركز علوم اسلامي شهر كون مينگ مركز استان مسلمان نشين يون نان در جنوب غربي چين است. 2 . NA GUA Chang 3 . Ma de xin 4 . Fu Chu 5 . Wang dai yu 6 . Ma zhu 7 . Liu zhi 8 . Qing 9 . Bao ming zhen jing zhi jie 10 . Ma an li 11 . Chao jin tu ji 12 . Kun ming 13 . Yun nan 14 . Jing zhai 15 . Ma kai ke 16 .Tai he 17 .Shan xi 18 . Si Chvan 19 . Liu zhi 20 . Tian fang dian li 21 . Zhou liang jun 22 . Hu deng zhou 23 .ling biao 24 .Dao Guang 25 .A wa 26 . Jing Dong 27 . Pu er 28 . Si mao 29 . Jiu long jiang 30 .men jing 31 .Men nai 32 .Hu bo 33 .luo jue 34 .Bai pang 35 .Bai er pang 36 . g Yang gon 37 . xi shuang ban na 38 .Che li 39 . Luo yi 40 .Li ; «لي»: واحد طول در چين قديم. هر لي معادل 500 متر است، «م». 41 .Men Gen 42 .Lang gong 43 .Chun de 44 . qian long jing hua lu 45 . Yang da bo 46 . A la gan 47 . Di na xi lin 48 .Mu ke 49 . A yu wang 50 . Mo jie tuo 51 .( Ma lian yuan (1841 - 1895 52 . Tao sui he 53 .sai lang gu bu 54 .Mai lai bo 55 .Shu Gu zhuan la 56 . Er fu 57 .Mu ke 58 . Ha dai de 59 . Tian fang 60 . Yi tong zhi 61 . Kun lun 62 . Zhang ; جانگ، واحد طول در چين قديم. هر «جانگ» معادل 33 سانتي متر است. 63 . Chi: چي; واحد طول در چين قديم. هر «چي» معادل 3/3 سانتي متر. 64 . Tian Fang 65 . Ji lu lei pian
