امام خمينى (قدس سره) در مورد شيوه هاى اعلان برائت از مشركين معتقدند كه هر عصر و زمانى شيوه هاى خاص خود را مى طلبد و درواقع چنين نيست كه يك شيوه در هر عصرى كاربرد داشته باشد بلكه با توجه به شرايط و اوضاع و احوال زمانى، بايد شيوه خاص آن شرايط را به كار برد.«اعلان برائت در هر عصر و زمانى جلوه ها و شيوه ها و برنامه هاى متناسب خود را مى طلبد وبايد ديد كه در هر عصرى، همانند امروز كه سران كفر و شرك همه موجوديت توحيد را به خطر انداخته اند و تمامى مظاهر ملّى و فرهنگى، دينى و سياسى ملّت ها را بازيچه هوس ها و شهوت هاى خود نموده اند، چه بايد كرد؟ آيا بايد در خانه ها نشست و با تحليل هاى غلط و اهانت به مقام و منزلت انسان ها و القاء و عجز در مسلمانان، عملا شيطان و شيطان زادگان را تحمل كرد و جامعه را از وصول به خلوص كه غايت كمال و نهايت آمال است، منع كرد و تصور نمود كه مبارزه ابراهيم در شكستن بت ها پيشقدم و اما در مصاف با ستمگران، صحنه مبارزه را ترك كرده اند.» امام با نفى اين پرسش و اعلان برائت در حج به عنوان «مرحله اول مبارزه» بيان مى دارند:«اعلام برائت، به شعار خلاصه نمى شود بلكه همانطور كه حاجى بايد در حج هم دستورالعمل جهاد با نفس را بگيرد و هم برنامه مبارزه با كفر و شرك را و همانطور كه امت ها بايد از احرام حج به احرام حرب و از طواف كعبه و حرم به طواف صاحب بيت و از توضُّؤ زمزم به غسل شهادت و خون روآورند و به امتى شكست ناپذير و بنيانى مرصوص مبدل گردند، همانگونه هم «اعلان برائت در حج، ميثاق مبارزه و تمرين تشكل مجاهدان براى ادامه نبرد با كفر و شرك و بت پرست هاست و به شعار خلاصه نمى شود كه سرآغاز علنى ساختن منشور مبارزه و سازماندهى جنود خداى تعالى در برابر جنود ابليس و ابليس صفتان است و از اصول اوليه توحيد به شمار مى رود... خلاصه، اعلام برائت مرحله اول مبارزه و ارائه آن، مراحل ديگر وظايف ماست.»