مكه قرن دهم از مراكز اصلى شيعه بوده است. ابن حجر هيتمى در مقدمه كتاب «الصواعق المحرقه» نوشته است: دليل نگارش اين كتاب در ردّ شيعه، كثرت و فزونى شيعه در شهر مكه است. نمونه هاى فراوانى از عالمان شيعه را مى توان يافت كه در اين دوره در مكه سكونت داشته و در همانجا درگذشته اند. شيخ احمد بن حسين نباطى (م 1079) در مكه نزد شيخ نورالدين عاملى درس خوانده است (رياض 1 / 35). شيخ احمد بن محمد بن مكى شهيدى، چندين سال در مكه مجاور بوده است (1 / 67). افراد ديگر عبارتند از: شيخ جعفر بن كمال الدين بحرانى (م 1088 يا 1091) در مكه بوده است (1 / 109). سيدجمال الدين بن نورالدين (1 / 115). شيخ حسين بن حسن عاملى ظهيرى از شاگردان ملامحمد امين استرآبادى (2 / 44). شمس الدين حسين بن محمد شيرازى (از معاصران افندى) (2 / 83). حسين بن محمد على نيشابورى مكى در سال 1061 اجازه اى براى محمد محسن بن اسماعيل اصفهانى در پشت نسخه اى از تهذيب الاحكام نوشته است.(11) وى متولد مكه بوده و تا پايان عمر همانجا سكونت داشته و اجازه اى در سال 1056 براى مولى نوروز على تبريزى نوشته است. (رياض 2 / 171). سيد حيدر بن سيدعلى موسوى عاملى; شيخ حر در سال 1062 در مكه او را ديده و نوشته است كه يكى دو سال بعد در همانجا درگذشت (امل الآمل، ج1، ص88). نمونه هاى ديگرى هم وجود دارد كه برخى را در مقالى ديگر آورده ايم.
لطفا منتظر باشید ...
