لطفا منتظر باشید ...
جهان قبل از ظهور
وضعيت حكومتها
استبداد
پيامبر اكرم ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ درباره وضعيت حكومتها و شيوه ىحكومت دارى جهان پيش از ظهور امام زمان ـ ارواحنا فداه ـ مى فرمايند:
«فعندها
تليهم أقوام إن تكلموا قتلوهم وإن سكتوا استباحوهم ليستأثرون بفيئهم»([1]).در آن هنگام گروهى بر مردم حكومت خواهند كرد كه اگر سخنى بگويند، كشته مى شوند و
اگر سكوت كنند همه چيزشان مباح مى شود تا آنكه هم هستى آنان را از براى خود قرار
دهند.
همچنين آن حضرت فرموده اند:
«فإن كان في
ذلك الزمان ذئبا وإلاّ أكلته الذئاب . . .»([2]).اگر كسى در آن زمان گرگ باشد (سالم مى ماند) وگرنه گرگها او را خواهند خورد.
امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ در نهج البلاغه مى فرمايند:
«وكان أهل ذلك الزمان ذئاباً وسلاطينه سباعاً وأوساطه أُكّالاً وفقراؤه
أمواتاً . . .»([3]).اهل آن زمان گرگ اند و پادشاهان درنده و طبقه متوسط خوراك (ظالمان) و تهى دستان
چون مرده ها.
انسان در ارتباط با انسان ديگر به سود و سرمايه مى انديشد و با همين انگيزه به
ميدان پيوندهاى اجتماعى گام مى نهد. در صورتى كه سود مادى در كار باشد با هر انسانى
رابطه برقرار مى كند و ضابطه در رابطه ها سود و افزايش سرمايه و بازدهى است، از اين
رو استثمار معيار اصلى رابطه ها است، و طبقات اجتماعى هر كدام به نوعى تلاش مى كنند
تا حق ديگران را ببرند. جامعه ى
انسانى به جنگلى از حيوانات تبديل شده است و مردمان گرگانى اند به جان هم افتاده و
حكومتها درندگانى كه به جان ملتها افتاده اند و از خون و پوست و گوشت و
استخوانهايشان تغذيه مى كنند. در اين زمان طبقات متوسط جامعه طعمه ى
طبقه ى
سلطه طلب و حاكم و سرمايه دار است بينوايان در اين جامعه ها در حكم مردگانند نه
براى آنان رمقى مانده است و نه قدرت عرض وجود و نه جانى براى طلب حق خويش دارند.
كودكان بر اريكه قدرت
سلمان مى گويد: به تنهايى نزد امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ رفتم و پرسيدم، كى قائمخواهد آمد؟ پس آهى جان سوز كشيد و فرمود: قائم نخواهد آمد تا آنكه كودكان زمام امور
را در دست گيرند([4]).
از حضرت صادق عليه السلام نقل شده است كه فرمود:
از امير مؤمنان در همين باره سؤال شد. فرمود: هرگاه زنان مسلط شوند و
كنيزكان پادشاهى كنند و كودكان امير شوند([5]).
كسى اگر به احاديثى كه درباره آخر الزمان ذكر شده، توجه كند به وضوح در مى يابد كه
پيش از ظهور امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ ، جهان بشرى نه تنها از نظر معنوى يك جهان
مرده ايست بلكه از جهات مختلف داراى نقصان و عقب ماندگى عجيبى است. و البته تنها
سرّ آن همان پشت پا زدن به قوانين الاهى است كه آفريدگار بشريت و سامان بخش انسان
براى او و زندگى او مقرّر نموده است; در آنزمان عقلها از بين مى رود و حتى مردم در
امور حكومتى خود اشخاصى كه از نظر فكرى و فهم و درايت همچون اطفالى هستند كه خوب را
از بد تشخيص نمى دهند، را بعنوان حاكمان خود مى پذيرند. و اين بى درايتى به گونه اى
پيش مى رود كه حتى نه تنها آنان كه چون كودكان بى خردند بر اريكه قدرت تكيه مى زند
بلكه اطفال مسند نشين اين كرسى مى شوند.
