درباره آثار و اماكن، ديدگاه هايي چند وجود دارد:ديدگاه اول بر اين اساس استوار است كه نبايد به حفظ و نگهداري و معرفي آثار و اماكن تاريخي پرداخت. اين ديدگاه، حفظ و معرفي آثار را نوعي شرك يا تعلق به آثار گذشته كه ممكن است نوعي بت تلقي شود ميداند.ديدگاه دوم: اعتقاد گروه اول را ندارد، اما در عمل كاري به كار آثار نيز ندارد.ديدگاه سوم: اهتمام فوقالعادهاي به حفظ و نگهداري و معرفي آثار گذشتگان از خود نشان ميدهد و آن را از نظر تاريخي نشانهاي مهم و عامل جلب سياحان و جهان گردان و وسيله كسب درآمد ميداند.قرآن كريم آثار و اماكن را نشانههاي پند و عبرت دانسته و بر ضرورت تفكر و تأمل در آن، تأكيد نموده است.از طرف ديگر، در روايات پيامبر ـ ص ـ و ائمه اطهار ـ عليهمالسلام ـ بر محبت برخي اماكن و تقديس آنها تأكيد فراوان شده است.«ايمان پايگاه هايي دارد و شهر مدينه يكي از اين پايگاه ها است» و اين كه فرمود:«كوه احد ما را دوست دارد و ما او را» و يا اين كه فرمودهاند:«بين حجره و منبرِ پيامبر، روضهاي است از باغ ها و روضههاي بهشت.» و صدها حديث ديگر، همه و همه حاكي از تعلق اماكن به حوادث و وقايع تاريخ اسلامي است و مايه توجه مسلمانان (به ويژه محققان و تاريخنويسان) در زمينه ثبت و ضبط و معرفي آنها گشته است.كتابي كه در صدد معرفي آن هستيم، نشأت گرفته از اهتمام به شهر مدينه منوره و تاريخ و اماكن و مساجد مقدس آن است.
لطفا منتظر باشید ...
