عبدالله بن میمون و اسماعیلیان نسخه متنی

ج) برخى از خاور شناسان كه اصرار دارند عبدالله بن ميمون را نه به عنوان يك محدث‏اهل مكه بلكه پايه گذار مذهب اسماعيليه معرفى كنند، چون گواهى ذهبى رجال شناس‏بزرگ سنى را بر خلاف نظر خود ديده‏اند، مدعى شده‏اند كه ذهبى تحت تاثير منابع شيعى،عبدالله را به عنوان يك محدث و اهل مكه معرفى كرده; (34) و اين سخنى بس واهى است; زيرااولا آشنايى علماى سنت‏با عبدالله بن ميمون به عنوان يك محدث اهل مكه، نه از طريق‏شيعه و به صورت غير مستقيم، بلكه مستقيما و بدون واسطه بوده; و از روزگار ذهبى در سده‏هشتم آغاز نشده، و پيشينه آن به روزگار حيات ابن ميمون در سده دوم مى‏رسد; و از آن‏هنگام تا روزگار ما ادامه داشته است; (35) و ما بسيارى از محدثان بزرگ سنى را كه از زبان وى‏حديث‏شنوده‏اند معرفى كرديم; ثانيا هر كس ذهبى را بشناسد، مى‏داند كه وى در سنى‏گرى‏بسيار متعصب، و از شيعه و گرايشهاى شيعى و منابع شيعه بسيار دور است، و حتى به خاطرتلاشهاى مكرر براى ايراد به روايات وارده در مناقب على(ع) و آل او و تاييد دشمنان آنها،بارها از سوى علماى شيعه مورد انتقاد و نكوهش واقع شده، (36) علاوه بر آنكه اكثر رجال‏شناسان شيعه، ابن ميمون را موثق و روايات او را صحيح و مقبول مى‏انگارند (37) و ذهبى به تبع‏محدثان اقدم سنى، از توثيق كامل او و حكم به اينكه روايات وى صد در صد صحيح است، ابادارد. (38) از مجموع آنچه گفتيم، مى‏توان دريافت كه اگر هم فرض كنيم رجال شناسان شيعه،براى هر چه بيشتر منسوب كردن عبدالله بن ميمون به خويش، از رابطه او با اسماعيليان‏سخنى نگفته‏اند و اين موضوع را با تقدس اين مرد در ميان خود و اهميتى كه به وى‏مى‏دهند، منافى انگاشته، و بدين دليل، از ذكر آن پرهيز كرده‏اند، راوى شناسان اقدم سنى‏كه از تاييد مطلق ابن ميمون خوددارى كرده‏اند، هيچ دليلى بر مسكوت گذاشتن اين قضيه‏نداشته‏اند; و بلكه به دليل اهميت ابن ميمون در ميان مخالفان مذهبى خويش (شيعيان)،براى طرح و عرضه آن ماجراها كه هر يك نقطه ضعفى قوى براى او بوده، انگيزه‏اى قوى‏داشته‏اند. و همين كه آنان نيز مانند شيعيان، به چنين نسبتهايى نپرداخته‏اند، حاكى ازنادرستى اين نسبتهاست.