زن خوب و بد در اشعار سعدى - با چه کسی ازدواج کنیم؟ نسخه متنی

كند مرد درويش را پادشا
چو يارى موافق بود در برت
چو شب غمگسارت بود بر كنار
خدا را برحمت نظر سوى اوست
بديدار او در بهشتست شوى
كه يكدل بود يا وى آرام دل
نگه در نكوئى و زشتى مكن
كه آميزگارى بپوشد عيوب
نه حلوا خورد سركه اندوده روى
وليكن زن بد، خدايا پناه
غنيمت شمارد خلاص از قفس
وگرنه بنه دل به بيچارگى
بلاى سفر به كه در خانه جنگ
كه در خانه ديدن به ابرو گره
كه بانوى زشتش بود در سراى
كه بانگ زن از وى برآيد بلند
وگرنه تو در خانه بنشين چو زن
سراويل كحلش در مرد پوش
بلا بر سر خود نه زن خواستى
از انبار گندم فرو شوى دست
كه با او دل و دست زن را سستست
دگر مرد گو لاف مردى مزن
بر او گو بنه پنجه بر روى مرد
چو بيرون شد از خانه در گور باد
ثبات از خردمندى و راءى نيست
كه مردن به از زندگانى بتنگ
وگر نشنود چه زن آنكه چه شوى
رها كن زن زشت ناسازگار
كه بودند سرگشته از دست زن
دگر گفت: زن در جهاد خود مباد
كه تقويم پارى نيايد بكار
مكن (سعديا) طعنه بروى مزن
اگر يك سحر در كنارش كشى
اگر يك سحر در كنارش كشى