نگاهی تحقیقی و علمی به وقایع یازدهم سپتامبر نسخه متنی

چنان كه زمانى، پيامبر(ص ) على (ع ) را در بغل گرفته و شروع به گريه نمود. على (ع ) پرسيد يا رسول اللّه چرا گريه مى كنى؟ پيامبر(ص ) فرمود:

(اَبكى لِضَغائِن مِن صدور قوم لَنْ تبدوا لك اِلاّ من بعدى )،(167) به كينه هاى مخفى در سينه ها و حقدهاى مكنون در دل اين ها گريه مى كنم كه بر تو داشته و آن را ظاهر نمى كنند مگر بعد از رفتن من. اما اكنون،

پـيـامـبـر رفـتـه اسـت و زمـان عـلى فـرا رسـيـده ؛ عـلى كـه طـى بـيـسـت و سـه سـال بـاارزش هـا و عـظـمت هاى خود، احساس حقارت ديگران را برانگيخته است و در بين شخصيت هـاى بـزرگ اوس و خَزرج و مهاجرين بزرگ اسلام، همه جا در صلح و جنگ، در مسجد و صحنه، هـم قـدرت و نبوغ فكرى خود را نشان داده و هم رهبرى معنوى، هم لياقت فرماندهى و هم ضربه شـمـشـيـر خـود را؛ و بـديـن ترتيب در دل كسانى كه بالاخره، خود را هم رديف و هم صف على مى دانند، احساس حقارت و (حقد و حسادت )ايجادنموده است....

در جبهه هاى گوناگون، پس از نااميدى و بيچارگى و سقوط ديگران، اوست كه سرنوشت جنگ را به نفع اسلام تغيير داده است و از همين جاست كه على (ناخودآگاه ) در اين مدت همواره و همه جا عقده حقارت و بعد از آن كينه شخصى را در دل ياران ريخته است.

در جـنـگ خيبر، پيغمبر نخست ابوبكر را مى فرستد، او شكست خورده، برمى گردد. فرداى همان روز عمر را مى فرستد، امّا او هم شكست خورده برمى گردد. در اين حالت پيامبر اعلام مى كند كه فـردا كـسـى را بـراى فـتـح خيبر خواهم فرستاد كه هم خدا و رسولش او را دوست دارند و هم او خداو رسولش را، و اين قلعه به دست او گشوده خواهد شد.

على به واسطه چشم درد شديدى كه داشت در بستربيمارى بود،لذاشب همه اصحاب در اين فكر فرو مى روند كه گشاينده و فاتح خيبر كيست.(168)