نگاهی تحقیقی و علمی به وقایع یازدهم سپتامبر نسخه متنی

فـردا عـلى را مـى آورنـد و پـيـامبر با آب دهان مباركش چشم على را معالجه كرد و او را به سوى قلعه ها فرستاد و على قلعه ها را يكى پس از ديگرى فتح كرد، مسلما ابوبكر و عمر و اصحاب ديـگـر كـه پـس از پـيـروزى، از خـيبر برمى گردند، از اين كه يهود (دشمن رو در رو) را تحت انـقـيـاد مـسلمين درآورده اند و اسلام را بر تنگه خيبر مسلط كرده اند و از خطر يهود نجات يافته انـد... خـوشـحـال و فـاتح خيبر را ستايش ‍ مى كنند، اما در عمق ناخودآگاه اين احساس پيروزى و سـتـايـش از عـلى پـيـروز، احـسـاس يـك تـحـقـيـر در آن هـا نـطـفـه مـى بـنـدد و عـلى در هـمـان حـال كه از خيبر به مدينه باز مى گردد، در قلب سپاه فاتحى كه فتح خود را ضرب شست او مى دانند، بودنش، كمبود وجودىِ شخصيت هاى بزرگ را تصريح مى كند.

(گـاهـى يـك مـرد چـنـدان رُشد مى كند كه بودنش جرم مى شود و جريمه آن را بايد هم به دشمن بپردازد و هم به دوست و همينجاست كه دشمن و دوست در نفى او همدست مى گردند).

جـوان بيست و پنج ساله اى كه در بازى با مرگ، از دلِ آسمان لافتى... لاسيف... برمى آورد، پـيـش رو بـر سـر سـران دشـمـن مـرگ مـى بـارد و پـشـت سـر در دل سرانِ دوست، عقده حقارت، و همين عقده هاست كه در روابط، جبهه گيرى ها و كشمكش هاى داخلى، سـربـاز مـى كند و به صورت انكار حق، انكار فضيلت، ايراد تهمت تحقير و تمسخر و حتى خيانت، از پشت خنجر زدن و با دشمن همكار شدن تظاهر مى كند.

... و ايـن جـا است كه براى اصحاب بزرگ و شخصيت هاى معتقد و مجاهد و حتى پارسايى كه با بـنـى اُمـيـه دشـمـن انـد و بـراى اسـلام، از انـفـاق مـال و حـتـى جـان نـيـز دريـغ نـمـى ورزنـد، تحمل على از تحمل معاويه و بلكه يزيد هم دشوارتر مى شود!(169)

پيامبر اكرم (ص ) نسبت به آثار مخرب حسد هشدار داده و فرموده بودند: