امامت حضرت مهدی (عج) در اعتقاد ما نسخه متنی

قطعيت ظـهـور حـضـرت حـجـت (ع ) تـاءكـيـد مـى كـرد. تـمـام سـؤ ال و جـوابـها حكايت از اين دارد كه شيعه على رغم فشارهاى دستگاه حاكمه بر امامان ، همچنان در انـتـظـار ظـهور روزشمارى مى كرده و اين خود قطعيت مساءله مهدويت و ظهور را در فرهنگ و افكار مردم نشان مى دهد.

در بـيـشـتـر روايـات مـربـوط بـه حـضـرت مـهدى (عج ) بر اين مطلب تاءكيد شده كه گسترش عـدل و داد در روى زمـين ، پس از ظهور آن حضرت است ؛ همان چيزى كه جامعه بشرى هميشه تشنه آن بوده و تبهكاران و ستمكاران ، تنها شعار آن را سر داده اند. امامان (ع ) با تاءكيد بر اينكه عـدل و داد تـوسـط حضرت مهدى (عج ) در پهنه گيتى مستقر خواهد شد، به ما گوشزد كرده اند كه انتظار عدالت از تبهكاران ، بيهوده است و شعارى كه آنان در اين زمينه سر مى دهند، فريب و سـرابـى بـيش نيست ؛ چگونه ممكن است غير عادل ، عدالت پيشه كند و فاسد و تبهكار، صلاح و درستى را در جامعه گسترش دهد!

هـر انـسـانـى بـطـور طـبـيـعـى بـه مـقـتـضـاى ذات و صـفـاتـش عـمـل مـى كـنـد، پـس عـدالت را بـايـد از صـالحـان انـتـظـار داشـت . اسـتـقـرار عـدل و داد در تمام گيتى از كسى غير از امام عصر(عج ) ساخته نيست و تواناييهاى روحى اى كه خـداوند در وجود آن حضرت نهاده ، در حدّى است كه مى تواند رهبرى جهان را به دست گرفته ، عدالت را در تمام گيتى گسترش دهد و چه بسا مردم جهان نيز طى قرنها تجربه به اين مطلب برسند كه تحقق عدالت واقعى جز از يك رهبر الهى بر نمى آيد كه اين خود موجب سرخوردگى آنـان از رهـبـران فاسدشان گرديده ، از روى اضطرار و بيچارگى دست به سوى آسمان دراز كنند و از خداوند استمداد جويند و اين خود گامى ديگر در تحقق شرايط ظهور باشد.

حضرت مهدى در منابع اهل سنت اهل سنت در كتابهاى روايى خود، روايات فراوانى درباره امامت حضرت مهدى (عج ) از پيامبر(ص ) نقل كرده اند و حتى بعضى از دانشمندان آنها كتاب مستقلى در اين موضوع نگاشته اند.

مضمون روايات اهل سنت درباره حضرت مهدى (عج ) چند قسم است و در آنها از زواياى مختلفى به اين مساءله پرداخته شده است . ما در اين درس به بررسى چند بخش از آنها مى پردازيم :

الف ـ پيامبر(ص ) و دوازده جانشين ش جابر بن سَمُره مى گويد: از پيامبر(ص ) شنيدم كه فرمود:

(بعد از من ) دوازده امير خواهند بود و سخنى فرمود كه من آن را نشنيدم ؛ پدرم گفت ، فرمود: همه آنان از قريشند.(105)

ش همو مى گويد: از پيامبر(ص ) شنيدم كه فرمود:

ايـن ديـن تـا روز قـيـامـت هـمـواره بـرپـاسـت و دوازده خـليـفـه بـر مـردم خـواهـد بود كه همگى از قريشند.(106)

ش عـبـدالله بـن مـسـعـود مـى گـويـد: از پـيـامـبـر(ص ) سـؤ ال كرديم (بعد از شما) چند خليفه فرمانرواى اين امّت خواهند شد؟ فرمود:

دوازده نـفـر بـه تـعـداد نـقـبـاى (107) بـنـى اسرائيل .(108)

اين گونه احاديث كه در منابع اهل سنت به تعداد زياد ذكر شده ،(109) بيانگر اين است كه پيامبر(ص )

جانشينان خود را با دو ويژگى كلى معرفى كرده است :

1 ـ تعدادشان دوازده نفر است .

2 ـ همه آنان از قبيله قريشند.

بـا چـشـم پـوشى از ديگر سخنان آن حضرت (110) در مورد جانشينان خود، ويژگيهاى يـاد شـده جـز بـر امـامـان شـيـعـه قـابـل انـطـبـاق نـيـسـت و اهـل سـنـت مـى دانـنـد كـه شـيـعـه امـاميه به جانشينى دوازده امام بعد از پيامبر(ص ) معتقد است كه اول آنـان حـضـرت عـلى بن ابى طالب و آخرشان حضرت مهدى (عج ) است . اگر مراد آن حضرت كـسـانـى از اصـحـابش باشند كه بعد از او به خلافت رسيدند، تعدادشان به دوازده نفر نمى رسد و اگر خلفاى اموى را به آنها اضافه كنيم ، تعدادشان بيش از دوازده نفر مى شود، علاوه بـر ايـنـكـه لياقت و شايستگى براى جانشينى پيامبر(ص ) را نيز نداشتند. آرى با توجه به مـعـيـارها و شرايطى كه در قرآن و روايات براى زمامدار جامعه اسلامى بيان شده ، چگونه ممكن اسـت