دعاهای قرآن نسخه متنی

يكى از بهترين شواهد بر صدق گفتار حق تعالى مواردى است كه در قرآن كريم آمده است كه انبيا، اوليا و بندگان صالح حق تعالى در شرايطى خاص خدا را خواندند و خدا هم دعاى آنان را اجابت كرد و آنها را از غم واندوه رهانيد.

وقتى كه خداوند داستان حضرت يونس و زندانى شدن او در شكم ماهى در قعر دريا، و قبول توبه و استغفار او را بيان مي‏كند در پايان اشاره مي‏كند به دعا و مناجات يونس در قعر دريا، و مستجاب شدن دعا و نجات يافتن او از چنان زندان وحشتناك، در آخر سخن مي‏فرمايد: «وَكَذلِكَ نُنْجِى المُؤْمِنينَ»1؛ ما اينچنين مؤمنان را نجات مي‏دهيم. و اين معنا را بالفظ مستقبل (كه دلالت بر دوام و استمرار دارد) بيان مي‏كند. گويا خداوند مي‏خواهد بفرمايد: مباداگمان كنيد اين‏گونه برخورد و يارى و كمك ما اختصاص به يونس و يا گذشتگان و يا پيامبران دارد؛ بلكه نجات و يارى و كمك و هدايت ما شامل حال همه مؤمنان است؛ آنهايى كه از سوز دل و از عمق جان در گرفتاري‏ها خدا را بخوانند.

در حقيقت خداوند با ذكر داستان حضرت يونس و حسن ختام آن با اين جمله، به مردم با ايمان راه ارتباط بندگان با خدايشان را نشان مي‏دهد كه در مشكلات و سختي‏ها به خداوند اميدوار باشند و به درگاه او روى آورند و هيچ‏گاه از رحمت الهى مأيوس نباشند، چرا كه فريادرس همه در همه‏جا خداوند است.

1. انبياء (21) آيه 88.