پند دوست - دعاهای قرآن نسخه متنی

پند دوست

دو مرد بايكديگر دوست بودند؛ يكى خدا پرست فقير و ديگرى ثروتمند بي‏ايمان. ثروتمند بي‏ايمان به ثروت خود مي‏باليد و به دوستش مي‏گفت: من ثروت و افرادم بيش از تو است. و هرگاه در دو باغ وسيع و پر محصولش وارد مي‏شد، مي‏گفت: گمان ندارم اين همه نعمت تمام شود و قيامتى در كار باشد. دوست خداشناس به او پند داد و گفت: آيا به خدايى كه تو را آفريد كفر مي‏ورزي؟ اما من معتقدم كه اللّه‏ خداى من است و شريكى براى او قرار نمي‏دهم، چرا نعمت دهنده را نمي‏شناسى و هرگاه به باغت داخل مي‏شوى ياد خدا نمي‏كنى و به نشانه شكر گزارى نمي‏گويى:

ما شاءَ اللّه‏ُ لا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّه‏ِ؛1

آنچه خدا خواهد (همان مي‏شود) قوت و قدرتى نيست مگر از جانب خدا.

پيامبرگرامى صلّى الله عليه وآله وسلّم فرمود: «هر گاه خداوند به بنده‏اش نعمت مال و زن و فرزند عنايت فرمود و او گفت: ما شاءَ اللّه‏ُ لا قُوَّةَ إِلاّ بِاللّه‏ِ آفتى به جز مرگ نبيند.»2

1. كهف (18) آيه 39.

2. الوابل الطيّب، ص111.