دريای موج خيز نسخه متنی

امينى همه مناقشات و شبهات را در اين زمينه، به تفصيل پاسخ گفته، در نهايت به استناد سخنان زبان شناسانى چون ابن عباس، سخاوى و فراء، و با كمك گرفتن از احاديثى كه واژه مَولى را تفسير مى كند و نيز قراين متصل و منفصلِ حالى و مقالى در حديث غدير، نتيجه مى گيرد كه ''مولى'' در حديث مزبور، قطعاً به معناى ''اَولى بالشى ء'' است؛ يعنى دارنده حق تصرف در شئون زندگى مسلمانان، و زمامدار آنان.

بحث ديگرى كه امينى - در جلد دوم الغدير - وارد آن مى شود، معرفىِ كاروانِ شاعران غدير و ذكر غديريه هاى شيوا و استوار آنان است. اين امكان وجود دارد كه كسانى - ساده لوحانه يا عوام فريبانه - در جواز و اعتبار شعر و شاعرى خدشه كنند و بنيان استدلال امينى در اين عرصه را ويران سازند. امينى، با گشودن بحثى قرآنى و روايى، با عنوان ''الشعر و الشعراء'' [ علامه امينى، الغدير، ج 2، ص 1 - 24. ] ويژگى شعر سَلَفِ صالح و تفاوت آن با شعر جاهلىِ مذموم و مقولاتى چون تأثير شعر در نُفوس، و رازِ اهتمامِ پيامبر و امامان اهل بيت "ع" به ترويج شعر و شاعرانِ ملتزم، و تشويق و تحريض مردم به حفظ اشعار آنان را بر مى رسد. به نوشته امينى، بابِ تكريم و ترويج شاعران متعهد را، نخست بار، خود رسول اكرم "ص" در مدينه گشود. آن حضرت شعر مشهور عمويش ابوطالب "ع" "وَ أَبْيَضُ يُسْتَسْقَى الغمامُ بِوَجْهِهِ..." را بارها يادآورى مى كرد. در روز غدير نيز حَسان بن ثابت را فراخواند و منبرى براى او نهاد و به وى دستور داد بر فراز آن ايستاده، چكامه اش را در باره غدير، بر انبوه مسلمين برخوانَد.

در پىِ پيامبر، و به تأسى از شيوه مبارك ايشان، امامان اهل بيت "ع" نيز شاعران آرمان خواه و مبارز را به سرودن اشعار استوار در ثنا و رثاى خاندان پيامبر و بيان فجايعى كه قدرت هاى ستم گر بر آنان روا داشته بودند، ترغيب و تشويق كردند و با اهداى جايزه و صله، آنان را نواختند و همزمان، شيعيان را واداشتند كه به حفظ اشعار پرمغز آنان بپردازند؛ اين چنين شد كه شاعران بزرگى چون سيد حميرى و دعبل خزاعى پرورش يافتند و، به رغمِ ناصبيان و خليفگان جور، گوش تاريخ را از حقايقِ به عمدْ كتمان شده يا تحريف شده، پر ساختند. [ امينى، در اثبات جواز و مشروعيت شعرِ متعهد، حتى اشعارى را كه در مواقع مختلف "زمان ولادت پيامبر و على "ع" ، هنگام اطعام پيامبر بر انصار در مدينه، شب وفات پيامبر و روز شهادت فرزندش حسين "ع" و..." انسان ها از سروش غيبى شنيده اند، ذكر مى كند "علامه امينى، الغدير، ج 2، ص 9 - 16" و به طريق اولى از نقل نام صحابيانِ مشهورى كه در مناسبت هاى گوناگون، شعر را چون شمشيرى آخته بر فرق كفر و شرك كوبيده اند، نمى گذرد. "همان، ص 16 - 17" او تصريح مى كند:...إنا نعد ذلك خدمة للدين و اعلاء لكلمة الحق و إحياء للأمة الاسلاميه؛ ''مقصود عمده ما از معرفى شعراى غدير و ذكر اشعارشان "در توالى قرون" ، اثبات شهرت حديث غدير و تواتر آن در هر نسل و دوره است. با اين هدف كه به دين اسلام خدمت كنيم، درفش حقيقت را برافرازيم و امت اسلامى را زنده كنيم.'' "همان، ج 1، ص 2". ]

مجلدات دوم تا هفتم و نيز يازدهم الغدير، تماماً يا بعضاً، به معرفى شاعران غدير، بالغ بر 105 تن شاعر از عصر رسالت تا قرن 12 هجرى، و ذكر غديريه هاى ايشان مى پردازد و مؤلف در پايان جلد يازده، وعده مى دهد كه بقيه آنان را در مجلدات بعد معرفى كند.

كتاب الغدير، به مناسبت بحث، حاوىِ ده ها نكته و مبحث تاريخى، كلامى، فقهى، ادبى، لغوى و... نيز هست، كه در ذيل به آن مى پردازيم: