لطفا منتظر باشید ...
آيه: 36 فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ
ترجمه :
(اين نور هدايت ) در خانه هايي است كه خداوند اذن داده رفعت يابند و نام او در آنها ذكر شود و در آنها بامدادان و شامگاهان او را تسبيح گويند.نکته ها
در زيارت جامعه خطاب به ائمّه شيعه : مي خوانيم : ((جعلكم في بيوت أذن اللّه أن ترفع ...)) بنابراين حرم امامان معصوم :، يكي از مصاديق ((في بيوت )) است .كلمه ي ((ترفع )) در آيه به معناي بلندي مكاني نيز مي باشد، نظير آيه ي (اذ يرفع ابراهيم القواعد من البيت و اسماعيل ) (185) يعني حضرت ابراهيم پايه هاي كعبه را بلند ساخت .امام باقر (ع) فرمود: آن خانه ها، خانه هاي انبيا و حكما و امامان معصوم مي باشد. (186) و ((ثعلبي )) در تفسير خود نقل مي كند: روزي پيامبر اكرم (ص ) مشغول تلاوت اين آيه بود.ابوبكر برخاست و پرسيد: آيا خانه ي فاطمه (س ) و علي (ع) از مصاديق اين آيه است .? فرمود: آري ، از بهترين مصاديق اين آيه است .. (187) امام كاظم (ع) فرمود: مراد از ((بالغدوّ و الاصال )) در آيه ، نمازهاي اوّل وقت است .. (188) در فرهنگ قرآن ، در موارد متعدّدي به جاي نماز، تسبيح آمده است . (وسبّح بالعشي ّ والابكار) (189) ، (و سبّح بحمد ربّك قبل طلوع الشمس و قبل الغروب ).(190)پيام ها:
1- راهيابي به نور خدا در هر كجا نيست ، بلكه در مكان ها و از راه هاي خاصّي است . (اللّه نور... في بيوت ...)2- بلند ساختن مساجد وكانون هاي عبادت مانعي ندارد. (أذن اللّه أن ترفع )3- مكان ها يكسان نيستند و بعضي از آنها، بر بعضي ديگر برتري دارند. (في بيوت أ ذن اللّه أن ترفع )4- توجّه به نور هدايت خداوند با رفت و آمد به مساجد به دست مي آيد. (اللّه نور... يهدي اللّه لنوره ... في بيوت ...)5- مساجد بايد از هر جهت از خانه هاي ديگر بهتر و برتر باشند. (أن ترفع )6- بزرگي و عظمت ، مخصوص خدا و مواردي است كه او اجازه مي دهد. (أذن اللّه أن ترفع )7- اصل در استفاده از مساجد، ذكر خداست ، نه مراسم ديگر. (يذكر فيها اسمه ) 8- درهاي مسجد بايد در اوقات نماز باز باشد و كسي حق ّ ندارد آن را ببندد. (يسبّح له فيها بالغدوّ و الاصال )9- تسبيح خداوند، بايد هر صبح و شام تكرار شود. (يسبّح ... بالغدوّ و الاصال ) (عنصر زمان و مكان در عبادت مؤثّر است .)185-بقره ، 127
186-تفسير نورا
187-تفسير روح
188-بحار، ج 23
189-آل عمران ،
190-ق ، 39
