جان داد و درون به خلق ننمود روزى گفتم كسى چون من جان گفتا نه كه تير چشم مستم با آنكه همه نظر در اويم نوميد نيم كه چشم لطفى بنشينم و صبر پيش گيرم اى بر تو قباى حسن چالاك پيشت به تواضعست گويى ما خاك شويم و هم نگردد مهر از تو توان بريد؟ هيهات اول دل برده باز پس ده بعد از تو به هيچ كس ندارم درد از جهت تو عين داروست سوداى تو آتشى جهانسوز روى تو چه جاى سحر بابل؟ سعدى بس ازين سخن كه وصفش گرد ارچه بسى هوا بگيرد پاى طلب از روش فرو ماند بنشينم و صبر پيش گيرماى چون لب لعل تو شكر نى اى چون لب لعل تو شكر نى
خون خورد و سخن به در نينداخت از بهر تو در خطر نينداخت صيد از تو ضعيفتر نينداخت روزى سوى ما نظر نينداخت بر من فكند، و گر نينداخت دنباله ى كار خويش گيرم صد پيرهن از محبتت چاك افتادن آفتاب بر خاك خاك درت از جبين ما پاك كس بر تو توان گزيد؟ حاشاك تا دست بدارمت ز فتراك اميد و ز كس نيايدم باك زهر از قبل تو محض ترياك هجران تو ورطه اى خطرناك موى تو چه جاى مار ضحاك؟ دامن ندهد به دست ادراك هرگز نرسد به گرد افلاك مي بينم و حيله نيست الاك دنباله ى كار خويش گيرمبادام چو چشمت اى پسر نى بادام چو چشمت اى پسر نى
لطفا منتظر باشید ...
