ره مي ندهى كه پيشت آيم من مرغ زبون دام انسم گر چون تو پرى در آدميزاد مهر از همه خلق برگرفتم گويند بكوش تا بيابى قسمى كه مرا نيافريدند اى كاش مرا نظر نبودى فكرم به همه جهان بگرديد با بخت جدل نمي توان كرد بنشينم و صبر پيش گيرم اى دل نه هزار عهد كردى كس را چه گنه تو خويشتن را ديدى كه چگونه حاصل آمد يا دل بنهى به جور و بيداد اى سيم تن سياه گيسو بسيار سيه، سپيد كردست صلحست ميان كفر و اسلام سر بيش گران مكن، كه كرديم با درد توام خوشست ازيراكگفتى كه صبور باش، هيهات گفتى كه صبور باش، هيهات
وز پيش تو ره كه بگذرم نيست هرچند كه مي كشى پرم نيست گويند كه هست باورم نيست جز ياد تو در تصورم نيست مي كوشم و بخت ياورم نيست گر جهد كنم ميسرم نيست چون حظ نظر برابرم نيست وز گوشه ى صبر بهترم نيست اكنون كه طريق ديگرم نيست دنباله ى كار خويش گيرم كاندر طلب هوا نگردي؟ بر تيغ زدى و زخم خوردى از دعوى عشق روى زردي؟ يا قصه ى عشق درنوردى كز فكر سرم سپيد كردى دوران سپهر لاجوردى با ما تو هنوز در نبردى اقرار به بندگى و خردى هم دردى و هم دواى دردىدل موضع صبر بود و بردى دل موضع صبر بود و بردى
لطفا منتظر باشید ...
