تاريخ نگاران بر اين باورند كه زمانى آب تمامىِ كره زمين را فراگرفته بوده، سپس نقطه اى از خشكى پديدار گشته و رفته رفته زمين گسترش يافته است. روز پيدايش خشكى را «دَحْو الأرض» نام نهاده و به حساب ماه هاى قمرى، مطابق با 25 ذى قعده شمرده اند. منابع دينى، نقطه آشكار شده در زمين را، همان محلّ كعبه دانسته و معتقدند كه زمين از محلّ كعبه توسعه يافته است. در برخى از دعاها نيز اين جمله آمده است: «أللّهمَّ داحِي الْكَعْبَةَ». در نظريات جديد زمين شناسان هم، اين نظريه مطرح شده است كه قارّه هاى ديگرِ جهان، از نقطه اى در حدود آفريقا و شبه جزيره عربستان جدا شده اند. جالب تر اينكه جاى كنونىِ كعبه، درست مقابل «بيت المعمور» در عرش الهى است و اين هر دو، بيانگر آن است كه كعبه در جهانِ خلقت و در زمين و آسمان محوريّت دارد. در روايت آمده است: «... وَ وُضِعَ الْبَيْتُ فِي وَسَطِ الاَْرْضِ لاَِنَّهُ الْمَوْضِعُ الَّذِي مِنْ تَحْتِهِ دُحِيَتِ الاَْرْضُ وَ لِيَكُونَ الْفَرْضُ لاَِهْلِ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ فِي ذَلِكَ سَوَاءً...»
لطفا منتظر باشید ...
