لطفا منتظر باشید ...
پژوهشى در معناى حكمت و أقسام آن
واژه حكمت بيست بار در قرآن كريم تكرار شده و خداوند متعال خود را بدين صفت وصف فرموده و در اين كتاب آسمانى 91 بار از آن تمجيد كرده است . صفت فوق 36 بار همراه با صفت عليم ، 47 بار همراه با صفت عزيز و چهار بار با صفت خبير و يك بار همراه با صفت توّاب ، حميد ، علىّ و واسع بيان شده است . 1 عالمان لغوى براى واژه حكمت دو معناى بنيادين ياد كردهاند : معناى اوّل : منع و معناى دوم : استوارى است 2 . ارتباط واژه فوق ، با هر دو معنى از آن روى است كه آن مانع از نادانى و خوى زشت است و همچنين بر علمى كه خالى از خلل و استوارى است ، كه مطلقا اشتباهپذير نيست ، اطلاق مىشود .1 - بنگريد به المعجم المفهرس لألفاظ القرآن الكريم : 213 ، 214 ، 215 . 2 - معجم مقاييس اللغة : 2 / 91 : حكم . . . أصل واحد وهو المنع . . . والحكمة ، هذا قياسها ، لأنّها تمنع من الجهل . المصباح المنير : 145 : الحُكم . . . أصله المنع . . . منه اشتقاق الحكمة لأنّها تمنع صاحبها من أخلاق الأرذال . الصحاح : 5 / 1902 : أحكمت الشيء فاستحكم ، أي صار محكما . أساس البلاغة : 91 : أحكم الشيء فاستحكم .
