لطفا منتظر باشید ...
34- عبد اللّه بن عثمان:
(1) ابو بكر، عبد اللّه بن عثمان بن عامر بن عمر بن كعب بن سعد بن تيم بن مرة بن كعب بن لؤى القرشى التيمى، متوفى به سال (13 هجرى). نامش عبد الكعبه بود پيامبر نام عبد اللّه را بر او نهاد.پارهاى گفتهاند كه خانوادهاش نام عبد اللّه بر او نهاد. بدو «عتيق» نيز گويند. وى در جاهليت از سران قريش و در ميانشان محبوب و سبب همبستگىشان بود. در سال هفتم بعثت پس از آنكه بيش از پنجاه مرد به اسلام در آمدند، وى نيز اسلام آورد. مؤيد اين گفته، سخن پيامبر است كه تذكره نويسان و مورخان آنرا صحيح شمردهاند. پيامبر فرمود: «فرشتگان به مدت هفت سال تنها بر من و بر على درود مىفرستادهاند، زيرا، نماز مىخوانديم و جز ما كس ديگرى نبود كه با ما نماز بگزارد» با انتخاب، بيعت، شورى و اجماع بر مسند خلافت و حكومت نشست. ماوردى، در كتاب خود «الاحكام السلطانية» در اين باره سخنى دارد كه متن آن چنين است: «علما در تعداد كسانى كه امامت بدانها منعقد مىشود اختلاف كرده در اين باره عقايد گوناگونى اظهار كردهاند. پارهاى گفتهاند كسانى كه امامت از سوى ايشان تأئيد مىشود نبايد كمتر از پنج تن باشند يا يكى از آنها با رضايت چهار تن ديگر به امامت مىرسيد. به دو دليل: 1- بيعت ابو بكر (رضى) از سوى پنج تن كه بر آن صحه گذاشتند صورت پذيرفت و آن گاه مردم از آنها پيروى كرده و بدو بيعت نمودند. اين پنج تن اينان بودهاند: 1- عمر بن خطاب 2- ابو عبيده جراح 3- اسيد بن حضير 4- بشر بن سعد 5- سالم مولى ابى حذيفه- رضى اللّه عنهم.2- عمر (رضى) شورى را در شش نفر نهاد تا امامت با رضايت پنج تن از ايشان براى يكىشان منعقد گردد.» امام الحرمين جوينى متوفى به سال (478 هجرى) در الارشاد- ص- 434- گويد: امامت از سوى يك تن از اهل حل و عقد، منعقد مىشود چنانكه در باره ابو بكر چنين شده بود و اجماع در آن شرط نيست. امامت بدون اجماع امت نيز منعقد مىگردد.(1). نهج البلاغه، 2: 68.
