لطفا منتظر باشید ...
پس زجان بر خواهر استقبال كردشد پياده بر زمين زانو نهادهمچو جان خود در آغوشش كشيدكى عنان گير من آيا زينبىپيش پاى شوق زنجيرى مكندرفراقت از توجانم عذرخواهرو كه رفتمرو يتيمان مرا غمخوار باشرو كه هستم من به هر جا همرهتچون شوى بر ناقه عريان سوارنيستم غافل دمى از حال تورو كه سوى شام خواهى شد روانبا على آن قبله گاه عارفان
تا رخش بوسد الف را دال كردبر سر زانو سر بانو نهاداين سخن آهسته درگوشش دميد:يا كه آه دردمندان در شبى؟!راه عشق است اينعنان گيرى مكنحق تو را پشت و پناهدربلا و در شدايد يار باشآگهم از حال قلب آگهتدر به در گردى به هر شهر و ديارآيم از سر هر كجا همراه توبا على آن قبله گاه عارفانبا على آن قبله گاه عارفان
و آن شاعر ديگر محزون رشتى در اين باره گفته است:
خواهرا! ناموس حق را داورىزينبا! غارت شود چون خيمه هاپيكرم بينى چو اندر خاك وخونخواهرا! در ماتمم افغان مكنخواهرا! چون بر سنان بينى سرمبردبارى كن به حقّ مادرم
بر يتيمانم تو جاى مادرىجمع كن اطفال حيران مراپا منه از نقطه طاقت برونموى سراندر غمم افشان مكنبردبارى كن به حقّ مادرمبردبارى كن به حقّ مادرم
بارى در تاريخ آمده كه چون زينب مشاهده كرد امام (ع) روى زمين افتاد و لشكر بى شرم و مأموران ننگين پسر مرجانه و يزيد اطراف بدن مطهرش را براى كشتن آن حضرت گرفته اند از خيمه بيرون آمد و پسر سعد را مخاطب ساخته به عنوان سرزنش و ملامت و به صورتى تحقيرآميز بدو فرمود:
(يَابْنَ سَعْدٍ! اَيُقْتَلُ اَبُوعَبْدِ اللّهِ وأنتَ تَنْظُرُ اِلَيهِ؟ اى پسر سعد! آيا ابوعبداللّه الحسين كشته مى شود و تو مى نگرى؟)
