كه در اين حديث ذكر شده است.

از اين جالبتر آن كه در برخى از كتابها نقل شده چون خواست از آن سرزمين برود كنار بدن مطهر برادر آمده و دستهاى خود را زير آن جسد قطعه قطعه و بى سرانداخت و آن را روى دست بلند كرده گفت:

(اَللّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنّا هِذا الْقَلِيلَ مِنْ الْقُرْبانِ! خدايا اين قربانى كوچك را از خاندان ما قبول فرما(1)!)

به راستى اگر اين نقل معتبر و صحيح باشد دليل بزرگ ديگرى بر عظمت روح و نيروى فوق العاده دختر بزرگوار على (ع) است كه گذشته از اين كه با ديدن آن منظره جان خراش خود را نباخته بلكه با اين عمل و گفتار خود درس شجاعت و شهامت و استقامت و پايدارى در راه دين به همه مردان و زنان آزاده مسلمان مى دهد و خود اين عمل و گفتار در شكست روحيه دشمن تأثيرى شگفت انگيز دارد و حقانيّت گوينده را به اثبات مى رساند كه بر اهل بصيرت پوشيده نيست و در تاريخ نمونه هاى فراوانى دارد.

به سـوى كوفـه:

بدين ترتيب اسيران و پردگيان حرم آل عصمت را از كربلا به سوى كوفه حركت دادند و دختر اميرالمؤمنين (ع)

نيز همچون سپهسالار و قافله سالارى جديد كه با شهادت رهبر عالى قدر و فرمانده فاتح جنگ مأموريت يافته بود تا دنبال فتح و پيروزى گذشته او را بگيرد و براى فتح سنگرهاى تازه به مسافرت ديگرى دست بزند و به منظور شكست كامل دشمن تا پايتخت وى به تعقيب او برود… با دلى سرشار از ايمان و قلبى لبريز از اطمينان و اميد به شكست قطعى و نابودى حتمى دشمن حركت كرد و همه آن مصيبتهاى جانكاه و منظره هاى دل خراش و گرسنگى ها و تشنگى ها و خستگى ها نتوانست تزلزلى در روح با عظمت او به وجود آورد و همچون كوهى آهنين به سرپرستى يتيمان و دلجويى بازماندگان و اداى مأموريت خطيرى كه به عهده اش واگذار شده بود قيام فرمود.

اين مطلب را يكى از شعراى پارسى زبان به صورت جالبى در قالب نظم در آورده و از زبان بانوى قهرمان كربلا اين گونه بازگو مى كند:

و به گفته آن شاعر ديگر:

در كــوفــه:

از تواريخ چنين استفاده مى شود ابن سعد روز يازدهم اهل بيت را به كوفه حركت داد تا شب خود را به كوفه رسانيد و فرداى آن روز (روز دوازدهم) پسر زياد مجلسى به عنوان جشن پيروزى در دارالاماره و قصر حكومتى